جراحان، نخست پایانه های عصب های باقی مانده پای یک بیمار به نام «ولفگانگ رنگر» را به بافت سالم وی در ساق پا متصل کردند و این عصب ها را در نزدیکی سطح پوست قرار دادند. سپس 6 حسگر موجود در کف پای پروتز سبک، به محرک های موجود در پا متصل شدند.

پارس ناز :این نوآوری ماحصل فرآیندی است که پروفسور «هوبرت اگر» در دانشگاه لینتس واقع در شمال اتریش طراحی کرده است.

رنگر که یک معلم اتریشی است، پس از جراحی لخته خون ناشی از سکته مغزی، پای راست خود را در سال 2007 از دست داد و شش ماه اخیر در حال آزمایش کردن پروتز جدید بوده است.

وی دوچرخه سواری می کند، می دود، کوهنوردی می رود و زمانی که در حرکت است، لنگ بودن پای وی تقریبا قابل دیدن نیست.

این فرد همچنین از دردهای واهی خلاص شده است؛ دردهای واهی، پدیده ای شایع در میان افراد دچار قطع عضو بوده که ناشی از حساسیت شدید است و به تدریج در مغز آن ها گسترش می یابد.

هر بار که رنگر گام بر می دارد یا فشاری به پای پروتز او اعمال می شود، ابزارهای حسگر کوچک پای مصنوعی، سیگنال هایی را به مغز می فرستند. در پای سالم، گیرنده های پوست این عمل را انجام می دهند. حسگرها به مغز پیغام می دهند و کاربر نیز هنگام راه رفتن پروتز را حس می کند.

پروفسور «هوبرت اگر» در سال 2010 نیز نوعی بازوی پروتز دارای قابلیت کنترل با ذهن ارائه داد که کاربر با نورون های حرکتی متصل به پای قطع شده آن را کنترل می کرد.

با این حال، در پای جدید، اطلاعات از پروتز به مغز می رود و نه بالعکس.