گذشته ها اگر رفت و گذشتند / ولی در قلب من باز هم همانی

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

چو گل های شقایق داغدارم / بیا پروانه شو بنشین کنارم

بشو مرهم به زخم قلبم ای دوست / که خنجر خورده ی این روزگارم

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
 
جهان بى دوستان زندان جان است / صفاى زندگى با دوستان است

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

مخلص همه ی اونایی که چراغ رفاقتشون همیشه برای ما نفت داره!

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

میدونستی رفاقت معرفت نمیاره … این معرفت که رفاقت میاره … !

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

در تقویم دوستی این را به ذهنت بسپار روزی به نام فراموشی وجود ندارد

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

نوشته های روی شن مهمان اولین موج دریا هستند
حکاکیهای روی سنگ،مهمان همیشگی تاریخند
دوستان خوب حک شدگان روی قلبند و ماندگارانی ابدیند

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

بهترین دوست خواهی بود حتی اگر سختی راه ، چشمانت را از من دور کند
و بهترینی حتی اگر طنین صدایت به گوش من نرسد .

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

دوستان من مثل گندمند یعنی یه دنیا برکت و نعمت ، نبودنشان قحطی و گرسنگی
و من چه خوشبختم که زردی خوشه های گندم در اطرافم موج میزند .

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

حکایت ما و دوستان حکایت ماه و برکه است! در دل هم جا دارند ولی از هم دورند.

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

دریا همیشه از من دلگیر است چون بزرگی دل دوستانم را به رخ او میکشم

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

اونقدر مرامت فابریکه که توى هیج نمایندگى قطعاتش پیدا نمیشه

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
 
ما با نفس سلامت ای دوست ، خوشیم / از گرمی هر کلامت ای دوست ، خوشیم
هرچند که افتخار دیدارت نیست / با زنگ خوش پیامت ای دوست ، خوشیم
 
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
 
یخ واسه اینکه آب رو خنک کنه خودش رو فدا میکنه ، آهای رفیق ، یخ روزگارتم !