شاه دستور داد او را حاضر كردند، درویش هم بعد از آنی كه پادشاه را دید گفت: «تنها یك راه علاج داره، اون هم اینه كه تو فلانه دریا، ماهی قرمزیه كه باید او ماهی رو بگیرین و روغنشو پادشاه به چشمهاش بماله تا خوب بشه». بعد از رفتن درویش پادشاه رو كرد به پسرش و گفت: «جان پدر این گره به دست تو باز میشه باید همین حالا بری به جانب اون دریا و هرطور كه شده ماهی قرمزو بگیری و بیاری». پسر هم بعد از خداحافظی از پدر همراه چند تا غلام راه افتاد، شبها و روزها هی رفت و رفت تا عاقبت رسید لب همان دریایی كه درویش گفته بود.
تور ماهیگیری را انداخت توی دریا و ساعتها نشست تا اینكه دید تور سنگین شده، فوری تور را بالا كشید و چشمش به یك ماهی بزرگ قرمز و خیلیخیلی قشنگ، افتاد. آنقدر این ماهی قشنگ بود كه پسر پادشاه حیفش آمد او را بگیرد، همینطور كه ماهی توی تور این طرف و آنطرف میرفت و میخواست خودش را نجات دهد، شاهزاده گفت: «ای ماهی قرمز، تو اونقد قشنگی كه حیفم میاد ترو بگیرم، برو كه در راه خدا آزادی!». تور را توی دریا خالی كرد، ماهی جستی زد و رفت زیر آب، بعد هم به غلامانش دستور داد كه برگردند. وقتی وارد شهر خودشان شدند،
پیرمرد و پسر دكان كفاشی باز كردند و كم كمك كار و بارشان رونق گرفت و كفشهایی كه میدوختند موردپسند مردم شهر واقع شد. یك روز غروب كه پسر داشت از دكان به خانه میرفت، رسید پای قصر پادشاه و با حسرت به در و دیوار بلند قصر چشم دوخت و به یادش آمد او هم روزگاری در چنین جایی زندگی میكرده، در همین موقع دید كه یكی از پنجرههای قصر باز شد و دختری مثل قرص ماه سرش را از پنجره بیرون آورد و مردم را تماشا كرد.
پسر یك دل نه صد دل عاشق دختر شد و دختر پادشاه هم پنجره را بست و رفت. پسر پادشاه كه پسرخوانده كفاش شده بود دیگر از آن به بعد حال و احوال خودش را نمیدانست، غروبها كه میشد میآمد پای قصر و هی انتظار میكشید بلكه دختر بیاید دم پنجره قصر اما هرگز نتوانست برای مرتبه دوم دختر را ببیند، از آن طرف هم كفاشباشی كه پیرمرد جهان دیدهای بود، فهمید كه پسرش عاشق شده، او را صدا زد و با هزار من بمیرم و تو
روز بعد پیرمرد رفت به طرف قصر و به هزار زحمت رفت پیش پادشاه، پادشاه گفت: «چه حاجتی داری پیرمرد كه نزد ما آمدهای؟» كفاشباشی قصه را گفت و پادشاه جواب داد: «باشه من به شرطی حاضرم دخترم رو به پسر تو بدم كه برام جواهراتی بیاری كه نمونه اونا تو جواهرات من نباشه!!» پیرمرد یك ماه از پادشاه مهلت خواست و مرخص شد، بعد هم به پسرش گفت: «اگه خدا بخواد تا یه ماه دیگه تو داماد پادشاه میشی، به شرطی كه صبر كنی من
روز هشتم پیرمرد به پسرش گفت: «حالا كه به آرزوت رسیدی بیا از این شهر به شهر دیگهای بریم» پسر هم از پادشاه اجازه مرخصی خواست و همراه عروس و صد تا غلام و كنیز راه افتادند تا به شهر دیگری بروند. رفتند و رفتند تا رسیدند به همان نقطهای كه چند سال پیش آن دست خط را نوشته بودند و زیر تخته سنگ گذاشته بودند. شب را خوابیدند و صبح پیرمرد رو كرد به پسر و گفت: «خوب جان پسر، حالا موقعیه كه باید هرچه كه داری با هم نصف كنیم» پسر هم قبول كرد و شروع كردن به نصف كردن چیزهاشان، غلامها، كنیزها، طلاها و جواهرات همه دو
این را گفت و از نظر ناپدید شد، پسر هرچه گشت اثری از پیرمرد كفاش ندید، خوشحال و خندان فرمان حركت داد و آمد به شهر خودش و به پای پدر افتاد و از او عذر خواست، بعد هم روغن را به چشم پدر مالید و چشم پدرش خوب شد، او هم پسر را به جای خودش به تخت نشاند و سالهای سال با هم به شادی و خوشی زندگی كردند.