یک فعالیت جسمى متعادل را انتخاب کنید و آن را تا ۳۰ دقیقه یا بیشتر در اغلب و ترجیحاً تمامى روزهاى هفته انجام دهید. یک ورزش سبک مانند قدم زدن، شنا یا دوچرخه سوارى را انتخاب کنید و از ورزش هاى سنگین مانند ورزش هاى اروبیک بپرهیزید.

به علاوه، ورزش کردن را با شدت کم آغاز کنید تا عضلات شما به حرکت عادت کنند. به تدریج و به طور منظم به زمان هر جلسه را به مدت ۵ الى ۱۰ دقیقه افزایش دهید. بیش از آنکه در فکر سوزاندن چربى بیشترى باشید، سعى کنید ورزش کردن را براى مدت طولانى ترى ادامه دهید.

نگذارید ترازو شما را گمراه کند. از آنجایى که وزن عضله بیش از چربى است ممکن است بدون از دست دادن چربى زیادى، متناسب تر و لاغرتر شوید.

 کاهش چربى غذا بدون کاهش کالرى، منجر به کاهش وزن نمى شود. کاهش چربى غذا مى تواند به کاهش کالرى منجر شود و این براى قلب سودمند است.

غذاهاى حاوى مقادیر زیادى چربى و شکر مانند کیک ها، کرم، چیپس، مایونز و کره نباید کاملاً حذف شوند اما نباید هر روز و به طور مداوم مصرف شوند. به جاى آن هر چه بیشتر از سبزیجات، میوه ها، غلات کامل و حبوبات که مغذى بوده اما چاق کننده نیستند، استفاده کنید.

آموزش مقاومت: نشان داده شده است که در زنان کم تحرک و پا به سن گذاشته، "توده عارى از چربى"(FFM) سرعت سوخت وساز در حال استراحت (RRM) را به نحو چشمگیرى افزایش مى‌هد. بنابراین یک برنامه آموزش قدرت که براى هر شخص به طور جداگانه طراحى شده است، بخش ضرورى یک برنامه کاهش وزن را تشکیل مى‌هد.

     هدف اولیه درمان باید کاهش ده درصدى وزن نسبت به وزن پایه باشد. این میزان، تاثیر عوامل خطرزاى مرتبط با چاقى را کاهش مى دهد. در صورت موفقیت و اگر مجاز باشد، مى توان باز هم در جهت کاهش وزن تلاش کرد.
     محدوده زمانى قابل قبول براى کاهش ده درصدى وزن بدن، شش ماه است که در این مدت وزن با سرعت نیم تا یک کیلوگرم در هفته کاهش مى یابد.
    حفظ وزن به دست آمده باید پس از اقدام به یک درمان شش ماهه جهت کاهش وزن، در اولویت باشد.
     پزشکان باید قبل از اقدام به درمان دارویى، با اصلاح شیوه زندگى بیمارانشان به مدت شش ماه، سعى در کاستن وزن ایشان کنند.

دارمان دارویی:

داروهاى کاهنده وزن که مصرف طولانى مدت آنها بوسیله مراجع دارویی رسمی  تایید شده است، مى توانند به عنوان بخشى از یک برنامه جامع کاهش وزن شامل درمان غذایى و فعالیت جسمى در مورد بیمارانى که به دقت انتخاب شده باشند، به کار روند.

این بیماران شامل افراد با  BMI بالاى ۳۰ باشد و بدون عامل خطرآفرین دیگری برای بیماری‌های قلبی-عروقی د یا  افرادی با  BMI آنها بالاى ۲۷ و داراى دو عامل خطرآفرین یا بیشتر برای بیماری قلبی-عروقی می‌شوند که با روش‌هاى غیردارویى رایج نتوان وزن آنها را کاهش داد یا در سطح مطلوب نگاه داشت.

درمان دارویى را همچنین مى توان در طول دوره نگهدارنده درمان، مد نظر قرار داد. .

 جراحى به منظور کاهش وزن

جراحی گزینه درمانی براى بیمارانى محسوب مى‌شود که به دقت انتخاب شده و مبتلا به چاقى شدید از نظر بالینى باشند. یعنى BMI آنها بالاى ۴۰ باشد یا داراى BMI بالاى ۳۰ و بیمارى‌هاى همراه بوده و مداخلات درمانی دیگر در آنها با شکست مواجه شده باشند و بیمار در معرض خطر بالاى ابتلا به بیمارى‌هاى همراه با چاقى باشند. نظارت پزشکى مادام العمر پس از جراحى، یک ضرورت است.