ناامید کننده ترین فیلم های سال 2014,کارگردانان مشهور زیادی سال گذشته کمتر از حد انتظار ظاهر شدند: فیلم آخر تیم برتون، وودی آلن، «پسران جرسی» کلینت ایستوود و فیلمی با بازی جانی دپ جزو آثاری بودند که منتقدان دوستشان نداشتند…

خیلی از تهیه کنندگان هالیوود احتمالا دل شان می خواهد سال 2014 را کاملا فراموش کنند؛ سالی که برای گیشه سینماها یک فاجعه محسوب می شد. استودیوها دنباله های بلاک باسترها را برای فصل تابستان تولید کردند و راستش فقط همین فیلم ها هم مخاطبان را به سینما کشاندند.

فیلم های مستقل موردتوجه قرار گرفتند اما در گیشه ناموفق بودند. مقایسه کنید با سال 2006 و فیلم مستقل جمع و جوری مثل «میس سان شاین کوچولو» که 60 میلیون دلار فروخت.

اگر هالیوود می خواهد صنعت سینما در رقابت غیرقابل پیش بینی با تلویزیون و بازی های ویدئویی و غیره رونق داشته باشد، باید در زمینه داستان گویی بهتر از اینها عمل کند. اینها فهرستی از ناامیدکننده ترین فیلم های سال گذشته به روایت منتقد ورایتی است:

* جادو در مهتاب
فروش داخلی آمریکا: 10.5 میلیون دلار
نتیجه چهل و نهمین کارگردانی وودی آلن، بی زرق و برق ترین فیلم او از سال 2001 تا به امروز است. فیلمنامه داستان کالین فرث است که باید حقه های اما استون را در نقش دختری که با ارواح ارتباط برقرار می کند کشف کند.

فیلمنامه حتی در حد استانداردهای وودی آلن هم نیست و او هم با انتخاب دو بازیگر اصلی که در دنیای واقعی 28 سال اختلاف سن دارند، هیچ کمکی به اینکه حداقل اجرا جلوتر از فیلمنامه باشد، نکرده است.

* چشمان درشت
فروش داخلی: 4.4 میلیون دلار
(هنوز هم روی پرده است)
این فیلم بیوگرافیک درباره زندگی نقاش آمریکایی، مارگارت کین، قرار بود در جایگاه فیلم های خوب مهم دهه 90 تیم برتون (مثل «ادوود») قرار بگیرد و سایت های اینترنتی پیش بینی می کردند که ایمی آدامز با بازی در این فیلم موفق به کسب اسکار می شود

اما «چشمان درشت» زیادی شیرین است. اصلا حس این را نمی دهدکه دارید فیلمی از تیم برتون می بینید.

فیلم زیر بار بازی برجسته کریستف والتز در نقش والتر کین، شوه رمتقلب و دغل، دچار فروپاشی می شود. والتز جوری بازی می کندکه انگار یکی از آن شخصیت های شریر فیلم های تارانتینوست.

* پسران جرسی
فروش داخلی: 47 میلیون دلار
برای تقریبا یک دهه هالیوود تلاش کرد تا فیلم موزیکالی درباره گروه «چهار فصل» روی پرده بزرگ سینماها ببرد اما در نهایت اقتباس کلینت ایستوود فیلم رقت انگیزی از کار درآمد.

او باید از ستاره های بزرگ سینما برای نقش های اصلی فیلمش استفاده می کرد به جای اینکه روی ستاره های صحنه تئاتر مثل جان لویدیانگ سرمایه گذاری کند. البته یانگ کسی است که برای بازی در نقش همین فرانکی والی در تئاتر جایزه تونی برده است.

و یک مشکل دیگر: ایستوود نشانه های موزیکال «پسران جرسی» را نتوانسته در سینما دربیاورد. هیچ وقت فکر نمی کردیم این جمله را بنویسیم اما در فکریم اگر راب مارشال (کارگردان موزیکال هایی مانند «شیکاگو» یا امسال «به سوی جنگل») فیلم را می ساخت چه چیزی از آب درمی آمد.

* یک میلیون راه برای مردن در غرب
فروش داخلی: 43.2 میلیون دلار
چطور ممکن است کاری کنید که مردم فراموش کنند شما به عنوان مجری اسکار گند زدید؟ راهش این است فیلمی کارگردانی کنید که حتی از تلاش های مذبوحانهتان روی سن اسکار هم حقیرتر باشد.

هجو ست مک فارلن از فیلم های وسترن، ایده ای که احتمالا تا به حال 1882 بار در سینما استفاده شده، همه اعتباری را که او سر فیلم «تد» (فیلمی که فقط در آمریکا 219 میلیون دلار فروخت) به دست آورده بود، نابود کرد.

* مردان، زنان و بچه ها
فروش داخلی: 706 هزار دلار
خیلی سخت است باور کنیم همان جیسون رایتمنی که «پا در هوا» و «جونو» را ساخته بود، مسئول ساخت این فیلم است؛ فیلمی که تاملی در باب این است که چطور تکنولو|ژی ما را از هم جدا می کند.

فیلم به جای اینکه حقیقتی را روشن کند، با نسل فیس بوکی حرف می زند، تا جایی که می دانیم فیلم می تواند عنوان کم فروش ترین اثر کارنامه آدام سندلر را از آن خودش کند.

* برتری
فروش داخلی: 32 میلیون دلار
این کمتر از همه پروژه های جانی دپ در سال 2014 راضی کننده بود. فیلمی که در آن جانی دپ نقش یک دانشمند هوش مصنوعی را بازی می کند که در کامپیوترش غرق است.

فیلمنامه این فیلم که زمانی در لیست سیاه تولیدات هالیوود قرار داشت، در دستان والی فیشر که برای اولین بار روی صندلی کارگردانی نشسته است، کاملا بی ربط به نظر می رسد. (فیشتر فیلمبردار قدیمی کارهای کریستوفر نولان است.)

«برتری» ه در گیشه هم شکست سختی خورد، «رونین 47» امسال است، فقط به اندازه آن فیلم سرگرم کننده نیست.

* گریس موناکو
فروش داخلی: –
جشنواره فیلم کن سال گذشته با این فیلم بیوگرافیک افتتاح شد که نیکول کیدمن در آن نقش گریس کلی را بازی می کرد اما داستان زندگی خارق العاده اسطوره هالیوود، در مقایسه با پشت صحنهه اش واقعا کوچک به نظر می رسید.

پشت صحنه ای که الیویه داهان (کارگردان «زندگی ایده آل») و پخش کننده آمریکایی اش، هانری واینستاین حسابی جذابش کرده بودند.

این دو نفر سر نمای پایانی فیلم با هم به توافق نرسیدند. نسخه الیویه داهان که د رجشنواره کن پخش شد، ملالت بار بود. فیلم هنوز در آمریکا به نمایش درنیامده و احتمالا هیچ وقت هم نشانش ندهند.

منبع: روزنامه هفت صبح