پارس ناز پورتال

کشف گونه ای عجیب از فسیل انسان ها

کشف گونه ای عجیب از فسیل انسان ها

کشف گونه ای عجیب از فسیل انسان ها دانشگاه ویتواترسرند موفق به کشف بزرگی شده است که موجب بر هم زدن تبارنامه ی گونه ی انسان می شود. کشف گونه ی جدیدی که در سرده ی انسان ها یا هومو (Homo) قرار گرفته و هومو نالدی نام دارد. با زومیت همراه باشید.

 

دانشگاه ویتواترسرند واقع در شهر ژوهانسبورگ آفریقای جنوبی با همکاری نشنال جئوگرافیک موفق به کشف باورنکردنی فسیل های خاص در غنی ترین مجموعه فسیل های انسان تباران در آفریقا شده اند. این مجموعه علاوه بر آگاهی دادن درباره ی ریشه ها و تنوع نوع بشر، اطلاعات جالبی هم درباره ی رفتار انسان ها می دهد. رفتاری که تا کنون گمان می رفت که مختص گونه ی ما باشد: دفن عمدی اجساد مردگان در محفظه های جدا از هم. این کشف در دو مقاله در ژورنال eLife به چاپ رسیده است.

 

هومو نالدی ها اولین بار دو سال پیش در یک حادثه ی جالب _ که ارزش آن را دارد درباره ی آن کتاب نوشته شود، توسط غارنوردان آماتوری که مشغول به کاوش در مجموعه غارهای معروف به Rising Star واقع در منطقه ی مشهور “گهواره بشریت” در آفریقا بودند، به صورت اتفاقی کشف شدند. بعد از این اتفاق بود که عملیات اکتشاف مجموعه غارهای Rising Star شروع شد. عملیات ۲۱ روزه، از نوامبر ۲۰۱۳ آغاز شد و طی آن گروه ۶۰ نفره ای از دانشمندان و غارنوردان داوطلب طی مدت ۲۱ روز به کاوش غار پرداختند. با آنکه آن ها انتظار یافتن فقط یک اسکلت را داشتند، تنها با گذشت سه روز از آغاز به کار متوجه شدند که با چیزی بسیار متفاوت و خارق العاده روبرو هستند.

 

بعدها مشخص شد آن چیز متفاوت ۱۵ نفر از گونه ی انسان تباران بوده اند. این ۱۵ نفر به وسیله ی ۱۵۰۰ عنصر فسیل شده در یک محفظه در تاریکی مطلق و به فاصله ی ۹۰ متری از دهانه ی غار شناسایی شدند. نام گونه هم ادای احترامی به نام غار است. “نالدی” در زبان آفریقای جنوبی به معنای ستاره است. اگرچه ۱۵۰۰ قطعه فسیل به نظر زیاد می رسد، که البته زیاد هم هست، اما تیم تحقیق معتقدند که هزاران هزار قطعه از بقایا هنوز دست نخورده وجود دارند، به طوری که کف غار عملاً از استخوان است.

 

کشف گونه ای عجیب از فسیل انسان ها
 

در واقع، اسکلت های بازیابی شده آنقدر زیاد هستند که از هر عنصری از اسکلت بدن چندین نمونه در سن های مختلف، از نوزاد گرفته تا نوجوان و کهنسال، به دست آمده است. به نظر می رسد که این گونه ی جدید ترکیب فوق العاده ای از ویژگی های انسان نخستین و امروزی را دارد. به عنوان یک انسان سان، هومو نالدی بر روی دو پا قدی در حدود 150 سانتی متر داشته، لاغر اندام بوده، و مفاصل قوی و عضلانی داشته است. ویژگی های انسانی لاغر و پاهای دراز آن احتمالاً مربوط به این حقیقت است که هومونالدی ها مجبور به تحمل وزن بالایی نبوده و دارای وزنی در حدود 45 کیلوگرم بوده اند.

 

اگرچه این گونه به نوبه ی خود  بلند قد محسوب می شوند، اما سر آن ها به طرز حیرت انگیزی کوچک بوده است. آنقدر کوچک که اندازه مغز آن ها به کوچکی مغز کوچکترین ” جنوبی کپی ها” (سرده ی منقرض شده ای از انسان تباران) است، به طوری که مغز ماده ها با حجمی برابر با 450 تا 550 سانتی متر مکعب، تنها اندکی بزرگتر از مغز شامپانزه ها بوده است. تنها تفاوت های اندکی میان نرها و ماده ها وجود داشته، نه تنها از لحاظ اندازه ی مغز، بلکه در تمامی اعضای بدن. در حقیقت تمامی افراد کشف شده ی این گونه به صورت قابل ملاحظه ای شبیه به یکدیگر بوده اند، به طوری که گویی به مجموعه ای از دوقلوهای یکسان می نگرید. درنتیجه، عقیده بر این است که افراد کشف شده اعضای یک خانواده، یا شاید چند نسل از یک خانواده باشند.

 

نکته ی دیگری که قابل توجه است، شباهت بعضی ویژگی های بدنی آن ها به انسان های نخستین، و بعضی دیگر به انسان های مدرن امروزی است. برای مثال لگن و شانه بدوی است. شانه های آنها بیشتر از ما می چرخیده که برای بالا رفتن مناسب است، اما دست ها کاملاً شبیه دستان انسان امروزی است. با این تفاوت که انگشتان بسیار خمیده اند که برای گرفتن اجسام عالی بوده و همچنین پاهایی تقریباً غیرقابل تشخیص از پاهای انسان داشته اند.

 

کشف گونه ای عجیب از فسیل انسان ها
 
سوالی که در اینجا مطرح می شود این است که این مجموعه از افراد چرا به چنین جای تاریک، ایزوله و در انتهای مسیری صعب العبور آمده اند؟ برای مثال یکی از شکاف های غار تنها 17.5 سانتی متر عرض داشته و تا جایی که گروه به یاد دارند ورودی دیگری به آن محفظه ی تاریک وجود نداشت. شرایط آن منطقه از غار به قدری بد بوده است که در آن ناحیه هیچ جانوری به جز تعداد معدودی از جوندگان و همچنین تعدادی استخوان پرنده یافت نشد.
 
بعد از رد همه سناریوهای احتمالی، از جمله مرگ جمعی، حمل با آب و شکار، تنها یک گزینه ی غیر محتمل برای گروه باقی ماند: این گونه عمداً و مرتباً مردگان خود را در مکانی امن و محافظت شده، به دور از محیط بیرون دفن می کرده اند. قبل از این ما بر این باور بودیم که این رفتار ویژگی مختص به انسان مدرن است.
 
اما این به چه معنا است؟ آیا ما این ویژگی را به ارث برده ایم؟ آیا همیشه در اصل و نسب ما چنین چیزی بوده است؟ و یا آیا “آن ها” آن را اختراع کرده اند؟ برای گونه ای با آن اندازه کوچک مغز، احتمال آخر بسیار عجیب است. البته سوالات به اینجا ختم نمی شوند. محفظه در تاریکی مطلق بوده است. آن ها چگونه در این تونل های تنگ و ناهموار رفت و آمد می کرده اند؟ آیا اینکه شواهد اولین آتش کنترل شده به دست انسان سانان تنها در 800 متری این غار کشف شده تصادفی است؟ این ها همه حدس و گمان است، اما نکته ای که نباید فراموش کرد این است که حیوانات درون تاریکی نمی روند.
 
 

جدای از شواهد دفن تشریفاتی، چه چیزی از رفتار این گونه می دانیم؟ آقای لی برگر، رهبر تیم تحقیق در پاسخ به این سوال با خنده می گوید: “هیچ چیز!” و در ادامه اضافه می کند:

 

از بدن آن ها می توان فهمید که مسافت های طولانی راه میرفته اند که این ویژگی هم تقریباً مختص انسان ها است و با توجه به انگشتان آن ها مشخص است که بالا رونده بوده اند، اما نمی دانیم از چه چیز بالا می رفته اند، چون دست آن ها دست بالا رفتن از درخت نیست.

 

کشف گونه ای عجیب از فسیل انسان ها

هنوز مشخص نیست که این فسیل ها دقیقاً چند سال قدمت دارند، یا این گونه چه مدت می زیسته اند. ولی آن چه مشخص است قدمت حداقل ۲ میلیون ساله و یا حتی نزدیک ۳ میلیون ساله و کاندیدی برای پایه ی سرده ی انسان سانان است. اگر تمایل دارید این کشف تاریخی را شخصاً از نزدیک ببینید، فسیل ها برای مدت یک ماه در مرکز “گهواره ی بشریت” (Cradle of Humankind) در آفریقای جنوبی به نمایش گذاشته می شوند.