پارس ناز پورتال

نگاهی به ورزشگاه های فرسوده ایران

نگاهی به ورزشگاه های فرسوده ایران

نگاهی به ورزشگاه های فرسوده ایران 

مثل اینکه مسئولین اراده ای برای بازسازی و احداث ورزشگاه ها ندارند. برای میزبانی رقابت های ورزشی این ورزشگاه ها هستند که آبروداری می کنند. یکی از بزرگ ترین راه های درآمدزایی در ورزش و مسابقات ورزشی استفاده از شرایط میزبانی است. در بسیاری از رقابت های معتبر در رشته های مختلف، کشورهای نامزد استفاده از میزبانی با صرف هزینه های هنگفت

 

به دنبال جلب توجه فدراسیون های جهانی در اعطای میزبانی هستند تا در قبال برگزاری این رقابت ها از حق میزبانی خود نهایت استفاده را برده و درآمدزایی کنند. این در حالی است که در بحث اعطای میزبانی، مهم ترین موضوع بهره بردن میزبان از امکانات این میزبانی است.

 

به طور مثال برای برگزاری مسابقات فوتبال جام ملت های آسیا مواردی از جمله داشتن ورزشگاه استاندارد برای برگزاری مسابقات، داشتن زمین تمرین، بهره گیری از هتل و فرودگان جزو مهم ترین موارد برای کسب میزبانی است، اما قطعا مهم ترین عامل در این زمینه دارا بودن و بهره بردن از استادیوم های استاندارد است.

 

نگاهی به تاریخچه مسابقات ورزشی با حضور تیم های ملی کشورمان فقط یک نکته را به اثبات می رساند.در رقابت هایی که میزبان توسط فدراسیون های جهانی یا قاره ای تعیین می شود، هیچ گاه در حدود چهار دهه اخیر غیر از موارد معدودی نتوانسته ایم از امتیاز میزبانی بهره مند شویم و دلیل آن هم معمولا چیزی نبوده، جز کمبود استادیوم ها و ورزشگاه های مدرن.
نگاهی به ورزشگاه های فرسوده ایراندر دست احداث یا فرسوده
امکانات ورزشی برای برگزاری مسابقات را می توان به دو بخش تقسیم کرد. مجموعه های ورزشی با بهره بردن از ورشگاه هایی برای رشته های مختلف ورزشی و همچنین سالن ها و استادیوم هایی که به طور جداگانه و فقط برای استفاده از رشته ای خاص و جدا از مجموعه های بزرگ ورزشی ساخته شده است.

 

کافی است جست و جویی درباره تعداد مجموعه های ورزشی بزرگ در کشورمان انجام دهیم تا متوجه شویم در سراسر ایران حتی به اندازه انگشتان دو دست، چه با در نظر گرفتن ورزشگاه های ساخته شده قدیمی و در حال استفاده و چه با لحاظ کردن ورزشگاه های در دست ساخت، چنین مجموعه های بزرگ ورزشی در اختیار نداریم.

 

در این گزارش به بررسی شرایط تک تک این مجموعه های ورزشی بزرگ خواهیم پرداخت که برخی از آن ها عمرشان به بیش از 50 سال رسیده و همچنان در حال استفاده هستند و برخی از آن ها عمر استارت اولیه شان برای ساخت به حدود 30 سال رسیده است، اما متاسفانه هنوز به مرحله بهره برداری نرسیده اند.

 

در حال حاضر از مجموعه های ورزشی از این نوع، می توان ورزشگاه های قدیمی شیرودی، آزادی و تختی در تهران را نام برد. ضمن این که مجموع ورزشی ثامن مشهد و یادگار امام تبریز هم فقط استادیوم فوتبال شان قابل استفاده است و سایر پروژه های این دو مجموعه هنوز به بهره برداری رسمی نرسیده است.

 

مجموعه ورزشی نقش جهان، دیگر پروژه عظیمی است که استادیوم فوتبال آن در حال تکمیل است و سالن ورزشی چندمنظوره آن هم سال قبل به بهره برداری رسیده است. البته در نقش جهان چند سالن و زمین ورزشی دیگر هم وجود دارد که کار احداث آن ها یا شروع نشده یا در آغاز راه قرار دارد.

 

از مجموعه هایی از این دست می توان ورزشگاه میانرود شیراز را نام برد که استادیوم فوتبال 50 هزار نفری آن تنها پروژه ای است که می توان امیدوار بود در آینده به بهره برداری برسد و سایر سالن ها و زمین های آن را فعلا نمی توان پایانی برای ساخت آن ها متصور بود.

 

دهکده های المپیک شیراز و کرمانشاه هم از دیگر مجموعه های بزرگ ورزشی هستند که فقط می توان گفت کلنگ احداث آن ها به زمین خورده و واقعا معلوم نیست چه زمانی شاهد بهره برداری از این مجموعه های ورزشی خواهیم بود.
نگاهی به ورزشگاه های فرسوده ایرانشیرودی؛ پایان عمر یک ورزشگاه فرسوده
قدیمی ترین مجموعه ورزشی موجود در ایران را قطعا باید ورزشگاه امجدیه سابق یا شیرودی فعلی بنامیم. ورشگاهی در قلب پایتخت (خیابان مفتح) که حدود 90 سال پیش یعنی سال 1306 کلنگ حداث آن برای استفاده در ورزش دو و میدانی به زمین زده شد.

 

هرچند اکثر علاقه مندان به ورزش، این ورزشگاه پیر را با مسابقات فوتبال خاطره انگیز قبل از پیروزی انقلاب و همچنین اوایل دهه 60 به خاطر دارند، اما شیرودی وقتی آغاز به کار کرد که هنوز فدراسیون فوتبال ایران تاسیس نشده بود.

 

زمین این ورزشگاه از شخصی به نام امجد نظام خریداری شده بود و مالک این مزین حاضر شده بود در صورت نامگذاری ورزشگاه به اسم خودش، زمین این مجموعه را با قیمت ارزان تری به فروش برساند. به همین علت ورزشگاه پیر پایتخت، امجدیه نام گرفت و در سال های بعد،

 

میزبان بسیاری از رخدادهای مهم ورزشی شد. امجدیه به مرور زمان و طی بیش از چهار دهه تکمیل و تجهیز شد که استادیوم 30 هزار نفری، استخرهای روباز و سربسته و سالن های تمرین برای رشته های کاشتی، کاراته، تنیس روی میز، شمشیربازی، بوکس و کاراته از دیگر قسمت های این مجموعه ورزشی به شمار می روند.

 

ساخت استادیوم 30 هزار نفری جزو نخستین اقدامات برای توسعه این مجموعه ورزشی بود که توسط نیکولای مارکوف، معمار روس مقیم تهران قبل از سال 1320 طراحی و ساخته شد. نگاهی به تاریخ ورزش و به ویژه فوتبال ایران نشان می دهد که بسیاری از اتفاقات و مسابقات سرنوشت ساز کشورمان در همین ورزشگاه رقم خورده است.

 

نخستین صعود فوتبال ایران به المپیک در سال 1964، نخستین قهرمانی تیم ملی فوتبال ایران در جام ملت های آسیا با پیروزی بر رژیم صهیونیستی و نخستین قهرمانی یک تیم ایرانی (استقلال) در جام باشگاه های آسیا همه و همه با میزبانی همین ورزشگاه به وقوع پیوسته است؛

 

اما وقتی استقبال از رقابت های دو تیم استقلال و پرسپولیس بیشتر شد، مسئولان وقت را به فکر واداشت تا استادیوم فوتبال بزرگ تری را تاسیس کنند.
نگاهی به ورزشگاه های فرسوده ایرانمیزبانی مسابقات آسیایی هم مزید بر علت شد تا ورزشگاه 100هزار نفری آزادی در آغازین روزهایی ده 50 در مجموعه ورزشی آزادی ساخته شود. رفته رفته دیگر شاهد میزبانی کمتری از سوی امجدیه بودیم. ورزشگاهی که بعد از انقلاب اسلامی تغییر نام داد و شهید شیرودی نام گرفت.

 

تا اواخر دهه 60 بعضی از مسابقات تیم فوتبال استقلال هنوز در استادیوم شهید شیرودی برگزار می شد. اما بالا رفتن جمعیت و شلوغی اطراف ورزشگاه شیرودی باعث شد تا این استادیوم قدیمی کمتر شاهد میزبانی مسابقات مهم فوتبال شود.

 

رقابت های فوتبال قهرمانی جوانان آسیا در اواخر دهه 70 را می توان آخرین رقابت مهمی دانست که در این استادیوم پیر برگزار شده است. البته نباید فراموش کنیم که وقتی سازمان وقت تربیت بدنی در دولت اصلاحات تصمیم به بازسازی ورزشگاه آزادی گرفت، بار دیگر و در مقطعی کوتاه شاهد برگزاری مسابقاتی در استادیوم شهید شیرودی بودیم

 

که البته برای جلوگیری از حضور بیشتر تماشاگران در این استادیوم، مسابقات جام حذفی و لیگ فوتبال ایران قبل از ظهر برگزار شد.رفته رفته با فرسوده شدن چمن و سکوهای این ورزشگاه قدیمی دیگر عطای برگزاری مسابقات مهم فوتبال به لقایش بخشیده شد و فقط شاهد برگزاری مسابقات دو و میدانی یا اردوهای این رشته در شیرودی بودیم.

 

نکته دیگر درباره ورزشگاه شیرودی این است که تا همین چند سال پیش تقریبا دفتر اکثر فدراسیون های ورزشی در این مجموعه دایر بود که با گسترش این فدراسیون ها، شاهد جدایی به مرور فدراسیون ها از مجموعه ورزشی شهید شیرودی بودیم.

 

البته هستند هیات های ورزشی و برخی از فدراسیون ها که هنوز دفاتر آن ها در این مجموعه ورزشی قدیم دایر است اما دیگر در شیرودی خبری از آن شور و حال سابق نیست. تنها دلخوشی این روزهای این مجموعه ورزشی، تاسیس استخر تازه تاسیس و بین المللی 9 دی است که در اواخر دهه 80 ساخته شد و میزبانی رویدادهای بین المللی و همچنین لیگ شنا و واترپلو را برعهده داشته است.

 

به هر حال باید عمر این ورزشگاه قدیمی را دیگر رو به پایان دانست. ورزشگاهی که این روزها شایعه تخریب برخی از زمین های ورزشی آن از جمله استادیوم 30 هزار نفری و استخرهای سرپوشیده و روباز آن به گوش می رسد و حتی گفته می شود وزارت ورزش به عنوان مالک این ورزشگاه قصد فروش و تغییر کاربری قسمتی از آن را دارد.

 

استادیوم پیر پایتخت مدت هاست که تبدیل به مکانی شده برای تشییع جنازه و مراسم وداع با ورزشکارانی که از بین ما رفته اند.اما سوال این جاست که زمان وداع همیشگی با این ورزشگاه پیر و فرسوده کی فرا می رسد؟ آیا باید منتظر تخریب کامل این مجموعه ورزشی بود یا بازسازی بخشی از آن؟

 

آزادی؛ آبروداری در رقابت های بین المللی
اوایل دهه 40 شمسی بود که کشورمان از سوی کمیته المپیک آسیا به عنوان میزبان راقبت های آسیایی 1974 انتخاب شد. رقابت های آسیایی المپیکی کوچک در سطح قاره کهن که تقریبا تمامی کشورهای آسیایی در آن شرکت می کنند و در رشته های مختلف ورزشی با هم به رقابت می پردازند.

 

لازمه این میزبانی دارا بودن ورزشگاه هایی است که در آن استادیوم های فوتبال، سالن ها و زمینه های سایر رشته های ورزشی وجود داشته باشد.همین موضوع مسئولان وقت کشور را واداشت که یک مجموعه عظیم ورزشی را در غرب تهران تاسیس کنند تا رقابت های اصلی بازی های آسیایی 1974 انتخاب شد.

 

رقابت های آسیایی المپیکی کوچک در سطح قاره کهن که تقریبا تمامی کشورهای آسیایی در آن شرکت می کنند و در رشته های مختلف ورزشی با هم به رقابت می پردازند.لازمه این میزبانی دارا بودن ورزشگاه هایی است که در آن استادیوم های فوتبال، سالن ها و زمین های سایر رشته های ورزشی وجود داشته باشد.

 

همین موضوع مسئولان وقت کشور را واداشت که مجموعه عظیم ورزشی را در غرب تهران تاسیس کنند تا رقابت های اصلی بازی های آسیایی 1974 در آن برگزار شود.برای این کار زمینی به مساحتی در حدود 500 هکتار در نظر گرفته شد تا در آن آبروی ایران در میزبانی رقابت های ورزشی حفظ شود.

 

شاید خود سازندگان و طراحان این مجموعه عظیم هم فکرش را نمی کردند که ورزشگاه آزادی قرار است حتی نیم قرن بعد تنها مجموعه ورزشی باشد که جور میزبانی های ما را در مسابقات مختلف بین المللی بکشد.مجموعه ای عظیم متشکل از یک استادیوم فوتبال که در بدو تاسیس گنجایشی در حدود 100 هزار نفری و یک سالن استخر قهرمانی هم در نظر گرفته شد.

 

اما مجموعه ورزشی آزادی محدود به همین سه ورزشگاه نبود. استادیوم دوچرخه سواری، پیست های اتومبیل برانی، موتورسواری و کارتینگ، زمین های تمرینی فوتبال، زمین بیس بال و کریکت، زمین های تنیس، استخرهای آموزشی شنا، سالن کشتی، سالن والیبال، سالن بسکتبال، سالن وزنه برداری، سالن بانوان،

 

دریاچه برای قایقرانی و اسکی روی آب، رستوران، خوباگاه، مانژ سوارکاری، سالن بدنسازی و جاده تندرستی (دور دریاچه) بخش دیگری از امکانات این ورزشگاه برای برگزاری و میزبانی بازی های آسیایی به شمار می رفت.

 

همین امکانات کافی بود تا این ورزشگاه بیش از چهار دهه جور میزبانی کشورمان در اکثر رقابت های بین المللی را به دوش بکشد و در این میان داستان استادیوم 100 هزار نفری و سالن 12 هزار نفری بسیار متفاوت بود.
نگاهی به ورزشگاه های فرسوده ایراناز اواخر دهه 69 بود که استادیوم 100 هزار نفری تبدیل شد به ورزشگاه اصلی دو تیم بزرگ پایتخت یعنی استقلال و پرسپولیس. با فرسوده شدن شیرودی تقریبا تمامی مسابقات مهم فوتبال چه در عرصه ملی و چه در عرصه باشگاهی در استادیوم آزادی برگزار می شد.تقریبا اواخر دهه 70 بود که مسئولان وقت سازمان تربیت بدنی به فکر بازسازی استادیوم فوتبال افتادند.

 

استارت این کار در اوایل دهه 80 زده شد و حدود یک سال و نیم به درازا انجامید. مقاوم سازی سکوها، صندلی دار شدن طبقه اول، تعویض کامل چمن ورزشگاه و نصب اسکوربورد، از جمله اقدامات در راه بازسازی بود و استادیوم سر و شکلی آبرومندانه به خود گرفت. حالا از آن تاریخ حدود 15 سال گذشته است

 

و با قوانین جدید فیفا، رقابت های ملی فوتبال فقط در ورزشگاهی برگزار می شود که کل سکوهای آن مچهز به صندلی است. همین امر مسئولان وزارت ورزش را به فکر واداشت تا سکوهای طبقه دوم را هم مجهز به صندلی کنند.مقاوم سازی به طور کامل انجام شده و صندلی ها هم نصب شده است.

 

اما آیا عمر این ورزشگاه و فرسوده شدن آن این اجازه را می دهد که با وجود یک بازسازی سطحی همچنان بتوانیم طی سالیان طولانی از استادیومی استفاده کنیم که عنوان 100 هزار نفری ر دیگر نمی توان برایش به کار برد. آری نصب سکوها، گنجایش آزادی را به حدود 80 هزار نفر رسانده و قطعا دیگر خبری از حضور 100 هزار نفر نخواهدبود.

 

اما تالار 12 هزار نفری دیگر ورزشگاهی است که بعد از استادیوم فوتبال بیشترین استفاده را از آن در رقابت های مختلف ورزشی برده ایم. میزبانی چندین دوره مسابقات کشتی جهانی و مسابقات فوتسال قهرمانی آسیا و همچنین چهار دوره رقابت های لیگ جهانی ولیبال، همه و همه بر عهده این تالار باشکوه و به یادماندنی بوده است.

 

این د رحالی است که دو سالن اختصاصی بسکتبال و والیبال هم بخشی دیگر از دارایی های مجموعه ورزشی آزادی هستند که میزبان برخی دیگر از رقابت های داخلی و بین المللی بوده اند. اما سوال این جاست که مجموعه ورزشی آزادی تا کی قرار است جور اکثر میزبانی های ما را بکشد؟

 

برای پاسخ به این سوال فعلا جوابی وجود ندارد. چون ورزشگاهی در سطح این مجموعه عظیم و قدیمی در کشورمان نداریم تا در آینده بار این همه میزبانی را از دوش بزرگ ترین مجموعه ورزشی خاورمیانه برداریم.
نگاهی به ورزشگاه های فرسوده ایرانتختی؛ یکه و تنها در شرق پایتخت
همزمان با ساخت مجموعه ورزشی آزادی برای میزبانی بازی های اسیایی در غرب تهران بود که کار ساخت مجموعه ورزشی تختی در شرق تهران هم از اواسط دهه 40 آغاز شد. تحتی را می توان ماکتی کوچک تر از آزادی نامید که همه آن را با اتسادویم 35 هزار نفری زیبایش می شناسند.

 

مجموعه ورزشی تختی تهران با دارا بودن سالن های متعدد، ورزشگاه سرپوشیده و پیست دوچرخه سواری پس از مجموعه ورزشی آزادی تهران دومین مجموعه وزشی از نظر امکانات در سراسر ایران به حساب می آید. طراحی استادیوم فوتبال توسط ایتالیایی ها انجام شده و فرانسوی ها هم کار ساخت آن را برعهده داشته اند.

 

البته این مجموعه زیبا هم یک بار در حدود 10 سال پیش مورد بازسازی قرار گرفت و کل سکوها مجهز به صندلی شد. البته هنوز جایگاه خبرنگاران و جایگاه VIP این استادیوم دارای کمبودهایی است که امیدواریم در آینده چهره شکیل تری به خود بگیرد.

 

در مجموعه ورزشی تختی ورزش هایی نظیر دو و میدانی، دوچرخه سواری و تنیس انجام می شود. همچنین در سالن های چندمنظوره مجتمع ورزشی فعالیت هایی نظیر بدنسازی (خانم ها و آقاین)، والیبال، بسکتبال، فوتبال و ژیمناستیک به صورت آموزشی انجام می شود. این د رحالی است که 12 زمین خاکی و 6 زمین چمن برای بازی های محلی، چمن مصنوعی و استخر و سونا هم برای آن در نظر گرفته شده است.

 

 به گزارش پارس ناز تختی چند سالی می شود که برای مسابقات فوتبال لیگ برتر و جام حذفی به کمک آزادی آمده است و معمولا این ورزشگاه میزبان تیم های تهران غیر از سرخابی ها مانند سایپا، نفت، راه آهن و… به حساب می آید.نقظه ضعف اصلی استادیوم فوتبال قطعا چمن نه چندان باکیفیت آن است

 

و سایر سالن ها و زمین های ورزشی هم معمولا خیلی در رقابت های مهم مورد استفاده قرار نمی گیرد. استادیوم فوتبال تختی را همزاد المپیک مونیخ می دانند اما قطعا این دو ورزشگاه از لحاظ نگهداری، شرایطی متفاوت با هم دارند. شاید فقط کمی توجه به این ورزشگاه تنها در شرق تهران باعث شود تا کمی از فشاری که روی دوش آزادی است، کاسته شود.

 

در مجموع چیزی در حدود یک قرن از عمر مجموعه های ورزشی ازادی و تختی، یک در غرب و یکی در شرق تهران سپری شده است. چند سال دیگر باید منتظر باشیم تا مجموعه هایی آبرومند از این نوع در کشورمان ساخته شود؟
نگاهی به ورزشگاه های فرسوده ایرانفرسوده، در حال ساخت
شهرهای تبریز، اصفهان و مشهد را باید جزو قطب های ورزش ایران دانست. بسیاری از ورزشکاران حرفه ای برآمده از دل این سه شهر هستند که نیروی انسانی ورزش حرفه ای کشورمان را تامین می کنند. اما یک سوال اساسی درباره این شهرها وجود داشته است. آیا سه شهری که به ترتیب در شمال غرب،

 

مرکز و شمال شرق ایران قرار گرفته اند، هیچ گاه توانسته اند نیازمان در میزبانی مسابقات مهم ورزشی را تامین کنند؟ پاسخ قطعا منفی خواهد بود و دلیلش هم کاملا واضح. همین کمبودها باعث شده تا مسئولان ورزش کشورمان در سالیان دور به فکر تاسیس مجموعه های ورزشی در این سه شهر بیفتند. مجموعه هایی که اتمام ساخت آن ها برای مان تبدیل به یک آرزو شده است.

 

قدیمی ترین و بزرگ ترین مجموعه ورزشی را باید نقش جهان اصفهان دانست که کار احداث آن از اواخر دهه 60 آغاز شد. مهم ترین پروژه در این مجموعه را باید استادیوم فوتبال دانست که فاز اول آن با ظرفیت 45 هزار نفر در اوایل دهه 80 به بهره برداری رسید و میزبان مسابقات تیم فوتبال سپاهان در رقابت های بین المللی و داخلی بود.

 

زردپوشان اصفهانی پنج سالی هم رقابت های خود را در این استادیوم پشت سر گذاشتند اما وقتی استارت کار برای تکمیل پروژه زده شد، دیگر نه خبری از میزبانی سپاهانی ها بود، نه تکمیل قسمت های باقی مانده. تا این که وزارت ورزش که در تامین هزینه های تکمیل مجموعه ورزشی ناتوان شده بود، به فکر واگذاری نقش جهان به شرکت فولاد مبارکه افتاد.

 

همین امر باعث شد تا روند ساخت استادیوم فوتبال شکل سریع تری به خود بگیرد و حالا خبر می رسد این ورزشگاه 75 هزار نفری قرار است طی دو ماه آینده به بهره برداری مجدد برسد. اما یک نکته نگران کننده در این باره وجود دارد و آن هم فرسودگی سازه های نقش جهان است.

 

به هر حال بیش از 20 سال از عمر نقش جهان می گذرد و قطعا یکی از دلایل به تعویق افتادن تکمیل این استادیوم هم فرسودگی سازه های ورزشگاه است. همین عامل هم باعث شده تا یک بازسازی کلی در این استادیوم انجام شود.

 

یکی دیگر از پروژه های مهم در مجموعه ورزشی نقش جهان سالن 6 هزار نفری 25 آبان است. سالنی بسیار زیبا و شکیل که قطعا در آینده می توان روی میزبانی اش در رقابت های بین المللی حسب کرد. سالن 25 آبان، سال گذشته و در جریان رقابت های فوتسال جام باشگاه های آسیا افتتاح شد و یکی از زیباترین سالن های خاورمیانه به شمار می رود.

 

اما درباره دیگر سالن ها و زمین های ورزشی مجموعه ورزشی نقش جهان خیلی نمی توان دلخوش بود. قطعا تکمیل این مجموعه ورزشی با توجه به مسایل و مشکلات اقتصادی مقدور نیست اما تکمیل استادیوم فوتبال گام بلندی است که کمک شایانی به ورزش کشورمان در بحث میزبانی ها خواهد کرد.

 

مجموعه ورزشی یادگار امام تبریز با دهکده المپیک این شهر دیگر مجموعه بزرگ ورزشی در کشورمان به شمار می رود که همه علاقه مندان به ورزش منتظر اتمام ساخت آن هستند. کلنگ احداث این مجموعه ورزشی هم دقیقا مانند نقش جهان از اواخر دهه 60 به زمین زده شد، اما غیر از ساخت استادیوم فوتبال خبری از دیگر پروژه ها نیست.

 

استخر قهرمانی، پیست دوچرخه سازی، سالن 6 هزار نفری، سالن ژیمناستیک، پیست دو و میدانی، سه سالن تیراندازی و دریاچه قایقرانی از دیگر امکانات این مجموعه ورزشی هستند. هر چند استادویم فوتبال این مجموعه هم احتیاج به یک ترمیم کلی دارد و به تازگی کار تعویض چمن ورزشگاه یادگار امام آغاز شده و گفته می شود

 

به صورت رولی از ترکیه وارد شده است. ظرفیت این استادیوم حدود 70 هزار نفر است و برخی از رقابت های ملی هم در آن انجام شده است.
نگاهی به ورزشگاه های فرسوده ایراناز میان سایر سالن های مجموعه ورزشی یادگار امام شاید بتوان در شرایط فعلی دلخوش به تکمیل استخر قهرمانی و پیست دوچرخه سواری بود. دیگر مجموعه ورزشی در حال تکمیل را باید ورزشگاه ثامن مشهد دانست که عمری کمتر از دو مجموعه ورزشی دیگر دارد. سال 1373 بود که زمینی به مساحت 400 هکتار از سوی استانداری خراسان به تربیت بدنی وقت مشهد واگذار شد.

 

مهم ترین ورزشگاه این مجموعه بزرگ ورزشی استادیوم 40 هزار نفری است که در سال 84 به بهره برداری رسید. پیست مسقف دوچرخه سواری از دیگر دارایی های این مجموعه ورزشی است که پیش ا زاین کار ساخت آن به پایان رسیده و مورد بهره برداری قرار گرفته است. سالن های کشتی،

 

رزمی و چندمنظوره با گنجایش 6 هزار نفر و همچنینس الن ژیمناستیک و پیست اسبدوانی از دیگر پروژه های این مجموعه ورزشی است که فعلا نمی توان پایانی برای آن متصور بود.از دیگر پیش بینی های انجام شده برای مجموعه ورزشی ثامن هم زمین گلف، دریاچه مصنوعی، هتل و استخر قهرمانی است

 

که هنوز اقدامی درخصوص آن ها صورت نگرفته. از دیگر مجموعه های ورزشی در دست احداث در کشورمان می توان دهکده های المپیک کرمانشاه و شیراز را نام برد که هنوز راه زیادی تا اتمام دارند و هیچ یک از پروژه های آن به بهره برداری کامل نرسیده اند

 

چاره کار؛ ورود بخش خصوصی
هر چند در برخی شهرهای کشورمان می شود شاهد احداث و توسعه ورزشگاه ها و سالن هایی بود که توسط نهادهای دولتی و غیردولتی ساخته شده اند یا در دست ساخت هستند، اما بار اصلی ساخت پروژه هایی از این دست روی دوش شرکت ساخت و نگهداری اماکن ورزشی است که زیرمجموعه وزارت ورزش به شمار می رود.

 

قطعا با توجه به بودجه محدود نمی توان انتظار داشت که این شرکت یک تنه کار ساخت و توسعه همه این مجموعه های ورزشی را برعهده گیرد.پس چاره چیزی نیست، جز ورود بخش خصوصی. قطعا دولت توانایی توسعه، تجهیز و نگهداری تمامی ظرفیت موجود سخت افزارهای ورزشی را نداشته و نخواهدداشت.

 

شاید بتوان با در نظر گرفتن تسهیلاتی شرایط را برای ورود بخش خصوصی مهیا کرد تا سرانجام بتوان پایانی برای پروژه های ورزشی در دست ساخت متصور شد. آیا روزی خواهدرسید که امکانات ورزشی کشورمان در حدی به رشد و تکامل برسد که بتوانیم میزبانی رقابت های مهم ورزشی را برعهده گیریم.