فرق بین تنبیه کردن و آزار دادن کودک را بدانیم 

قطعا کودکان زیر نظر پدر و مادر رشد یافته و تربیت میشوند اما باید در طول تربیت کودکان و مخصوصا تنبیه کردن آنها کمی دقت کنیم. تلاش برای تادیب و تنبیه کردن کودک، نوعی واکنش از سوی پدر و مادر نسبت به بدرفتاری‌های کودک است. یک کودک زمانی باید منتظر تنبیه باشد که انتظارات لازم برای اصلاح کردن رفتارهایش را برآورده نکند.

با این‌حال، آزار و اذیت کردن کودک معمولا غیرقابل پیش‌بینی است و در تقابل با تادیب و تنبیه قرار می‌گیرد.

کودکانی که مورد آزار و اذیت قرار می‌گیرند،‌ معمولا نمی‌دانند که چه چیزی واقعا پدر و مادر آن‌ها را راضی می‌کند. این در حالی است که در تنبیه کردن کودک، انتظارات کاملا روشن هستند. در آزار و اذیت کودک، قواعد و عواقب اصلا روشن نیستند و کودک نمی‌داند که چه رفتاری به حمله فیزیکی والدین منجر خواهد شد.

همه پدرها و مادرها عصبانی می‌شوند و گاهی اوقات در مواقع عصبانیت، فرزندشان را تنبیه و تادیب می‌کنند. اما تمایل قلبی بیشتر والدین در تنبیه کردن این است که به فرزندشان کمک کنند و به او آموزش دهند تا بتواند انتظارات والدین را به بهترین نحو برآورده سازد.

متاسفانه پدرها و مادرهایی که تنبیه کردن را با آزار دادن اشتباه می‌گیرند، معمولا در مواقع عصبانیت از کتک زدن برای تنبیه کردن کودک استفاده می‌کنند و از حمله فیزیکی برای اثبات قدرت خودشان به کودک کمک می‌گیرند. فراموش نکنید که هرچقدر والدین عصبانی‌تر باشند، شدت آزار و اذیت کردن آن‌ها بیشتر خواهد شد.