مولانا شاعر نامدار زبان پارسی اسـت کـه در جهان هم شهرت دارد و این عارف سال هاي دور اشعار زیبایی برای مـا بـه یادگار گذاشته اسـت. مولانا جلالالدین محمد بلخی معروف بـه مولوی شاعر بزرگ قرن هفتم هجری قمری اسـت. وی درسال ۶۰۴ هجری قمری در بلخ زاده شد. وی درسال ۶۷۲ هجری قمری در قونیه وفات یافت.
از آثار او می توان بـه مثنوی، دیوان غزلیات یا کلیات شمس، رباعیات، مکتوبات، فیه مافیه و مجالس سبعه اشاره کرد.
اي رستخیز ناگهان وی رحمت بیمنتها
اي آتشی افروخته در بیشه اندیشهها
امروز خندان آمدی مفتاح زندان آمدی
بر مستمندان آمدی چون بخشش و فضل خدا
خورشید را حاجب تویی اومید را واجب تویی
مطلب تویی طالب تویی هم منتها هم مبتدا
در سینهها برخاسته اندیشه را آراسته
هم خویش حاجت خواسته هم خویشتن کرده روا
اي روح بخش بیبدل وی لذت علم و عمل
باقی بهانهست و دغل کاین علت آمد وان دوا
مـا زان دغل کژبین شده با بیگنه در کین شده
گه مست حورالعین شده گه مست نان و شوربا
این سکر بین هل عقل را وین نقل بین هل نقل را
کز بهر نان و بقل را چندین نشاید ماجرا
تدبیر صدرنگ افکنی بر روم و بر زنگ افکنی
و اندر میان جنگ افکنی فی اصطناع لا یری
میمال پنهان گوش جان مینه بهانه بر کسان
جان رب خلصنی زنان والله کـه لاغست اي کیا
خامش کـه بس مستعجلم رفتم سوی پای علم
کاغذ بنه بشکن قلم ساقی درآمد الصلا