جورج مایکل ستاره موسیقی و مرگ نابه هنگام 

جورج مایکل را در ایران همه با آهنگ آنشرلی می شناسند که موقع شروع این فیلم از تلویزیون پخش می شد. خواننده این ترانه جورج مایکل بود. سال 2016 قبل از آنکه به پایان برسد، بزرگترین سوپراستار پاپ دهه هشتاد میلادی را در سن 53 سالگی از دنیا گرفت. جورج مایکل آهنگ هایی به یاد ماندنی مانند

«آخرین کریسمس»، «قبل از اینکه بری بیدارم کن» و «نجوای بی‌پروا» به یادگار گذاشت و بیش از 100 میلیون آلبوم در طول حرفه موسیقی اش فروخت.

جورجیوس کریاکوس پاناییوتو با نام حرفه ای جورج مایکل (George Michael) خواننده انگلیسی سبک پُست-دیسکو و دَنس-پاپ، ترانه سرا و تهیه کننده موسیقی، زاده 25 ژوئن 1963 در فینچلی واقع در شمال لندن، حرفه موسیقی را با گروه دو نفره پاپ “وَم!” با اندرو ریجلی آغاز کرد و بعد از آن به عنوان خواننده سولو موسیقی را ادامه داد.

بعد از وم! با تک‌آهنگ «تفنگ های جوان» در سال 1982 بود که اولین بار به تنهایی توانست در جدول آهنگ های برتر صعود کند.

استعداد مایکل در ترانه سرایی باعث شد که آهنگ های بسیار موفقی مانند «قبل از رفتن بیدارم کن» و «نجوای بی‌پروا» ساخته شوند و در موج ترانه های دهه هشتادی در موسیقی پاپ بریتانیا در کنار گروه هایی مانند کالچر کلاب و دوران دوران، تبدیل به ستاره های درخشان چارت های موسیقی شوند.

اولین آلبوم سولوی مایکل تحت عنوان «ایمان» (Faith) در سال 1987 منتشر شد که بیش از 25 میلیون کپی از آن فروخته شد. جورج مایکل تحت نام خود و همچنین با وم! در سطح جهانی بیش از 100 میلیون آلبوم فروخت.

حتی زمانی که در حرفه موسیقی مایکل وقفه افتاد و دیگر آهنگی نمی ساخت، یکی از چهره های اصلی صنعت موسیقی باقی ماند و طرفدارانش همیشه به کنسرت های او وفادار بودند. با این حال از اواخر دهه نود به بعد به علت یک سری بحران ها و تعارض با قانون به خاطر مصرف مواد مخدر،

آهنگی نساخت. مایکل همیشه نسبت به الزامات ستاره بودن بی اعتنا بود و تعادل ایجاد کردن بین شهرت و زندگی خصوصی برایش دشوار بود.اولین آهنگی که با وم! منتشر کرد در ژوئن 1982 با عنوان Wham Rap! بود که یکی از اولین تک‌‌‌آهنگ های اجرا شده توسط یک گروه انگلیسی بود

که شامل رپ‌خوانی می شد. این آهنگ وارد چارت های موسیقی نشد، ولی آهنگ بعدی یعنی Young Guns در اکتبر 1982 به رتبه سوم رسید.

به تدریج این گروه به پدیده ای تمام عیار تبدیل شد و اولین آلبوم آنها تحت عنوان Fantastic در سال 1983 منتشر شد که در صدر چارت های موسیقی قرار گرفت و وم! رقیب سرسختی برای گروه کالچر کلاب شد که هر دو تلاش می کردند در موج پاپ نوی بریتانیا رتبه اول را بدست بیاورند. مایکل و ریجلی دریافته بودند که قرارداد

آنها با Innervision سود و بازده ضعیفی برای تلاش های آنها دارد و با یکی از شرکت های تابعه سونی قرارداد بستند.این تصمیم عاقلانه ای بود و دومین آلبومشان تحت عنوان Make It Big که در سال 1984 منتشر شد موفقیت جهانی عظیمی داشت و تک آهنگ هایی مانند Wake Me Up Before You Go-Go، ‌ Careless Whisper، Freedom و Everything She Wants را برای طرفداران به ارمغان آورد.

با این وجود مایکل می خواست آینده موسیقی اش را به تنهایی بسازد. آخرین آلبوم وم! Music From the Edge of Heaven بود که در سال 1986 منتشر شد و تک آهنگ خداحافظی آن «لبه بهشت» نام داشت.
مایکل اوایل سال 1987 بار دیگر با آهنگی به نام I Knew You Were Waiting که با آرتا فرانکلین خوانده بود، در صدر جداول موسیقی قرار گرفت و پائیز همان سل اولین آلبوم سولوی خود را تحت عنوان «ایمان» منتشر کرد و تحسین منتقدین و موفقیت تجاری را با هم بدست آورد. این آلبوم که توسط خود مایکل تهیه،

نوشته و تنظیم شده بود چند آهنگ موفق داشت که از آن میان می توان به آهنگ های Faith، Father Figure و Kissing a Fool اشاره کرد. در سال 1988 مایکل تور کنسرت دور دنیا را آغاز کرد که موفقیت تجاری عظیمی بود ولی او را بیش از حد خسته، گوشه گیر و مردد نسبت به بی معنایی سوپراستار بودن کرد.

آلبوم بعدی اش یعنی Listen Without Prejudice در سال 1990 وارد بازار شد، ولی Praying for Time بود که آهنگ برتر ایالات متحده شد و آلبومش در بریتانیا به رتبه اول دست یافت، ولی فروش های این آلبوم نسبت به آلبوم قبلی کمتر بود. عدم حضور او در هیچیک از ویدئوهای تک‌آهنگ های آلبومش

نیز کمکی به این موضوع نکرد. برای موزیک ویدئوی آهنگ Freedom، مایکل یک سری سوپرمدل از جمله نائومی کمپل و سیندی کرافورد را استخدام کرد تا به جای او ترانه را لب خوانی کنند.

در سال 1991 مایکل و التون جان با همخوانی آهنگ Don’t Let the Sun Go Down on Me که یکی از آهنگ های التون جان بود، موفقیت دونفره ای کسب کردند و این آهنگ را بطور زنده در کنسرتی در سال 1985 اجرا نمودند و این آهنگ را در کنسرت مایکل در ومبلی آرنا ضبط نمودند که در چارت های انگلستان

و ایالات متحده به صدر رسید. با این وجود مایکل دیگر از رابطه اش با کمپانی موزیکش ناراضی بود و در سال 1992 شکایت حقوقی از سونی آغاز کرد و ادعا کرد که این کمپانی برده کشی هنری می کند و هنرمندان را به چشم نرم افزار می بیند و اینکه سونی برای آلبوم Listen Without Prejudice به خوبی تبلیغات انجام نداده و به همین علت این آلبوم فقط 8 میلیون کپی فروخته است.

این پرونده در اکتبر 1993 به دیوان عالی بریتانیا فرستاده شد و پرونده ای بود که اگر مایکل در آن برنده می شد، عواقب شدیدی در صنعت موسیقی ایجاد می کرد. با این حال این پرونده و دادگاه آن نقاط تاریک رویه های محدودکننده این صنعت را روشن کرد. با این حال مایکل در این شکایت راه به جایی نبرد زیرا قاضی قراردادش را منطقی و منصفانه یافت.

در سال 1994 بود که مایکل آهنگی به نام Jesus to a Child در مراسم افتتاحیه جوایز موسیقی اروپا MTV اجرا کرد که آهنگی غم انگیز بود که که مایکل پس از مرگ انسلمو فلپا به علت خونریزی مغزی مربوط به بیماری ایدز در سال 1993، سروده بود و وقتی در ژانویه 1996 منتشر شد،

اولین تک‌آهنگ سولوی مایکل شد که در چارت های موسیقی بریتانیا به رتبه نخست می رسد. تک‌آهنگ دیگری به نام Fastlove در آوریل 1996 و یک ماه پس از انتشار آلبوم سومش، Older، به بازار آمد که مایکل آن را هم به فلپا تقدیم کرد. آلبوم Older در بریتانیا رکوردشکنی کرد و اولین آلبومی شد

که شش آهنگش در سه تک‌آهنگ برتر قرار می گرفتند. همان سال مایکل در Brit awards بهترین هنرمند مرد بریتانیا نامیده شد و سومین جایزه Ivor Novello خود را به عنوان ترانه سرای سال دریافت کرد.

فواصل بین انتشار آلبوم های جدید کم کم بیشتر و بیشتر می شد ولی مایکل همچنان شهرت و محبوبیتش را در میان مردم حفظ می کرد. در سال 1998 آلبوم Ladies & Gentlemen: The Best of George Michael منتشر شد که مجموعه ای بهترین آهنگ هایی بود که در آلبوم های قبلی مایکل منتشر نشده بودند.

این آلبوم موفقیت تجاری بزرگی به دست آورد و بیش از 15 میلیون کپی از آن فروخته شد. در سال 1999 مجموعه Songs from the Last Century منتشر شد که کلکسیونی از بازخوانی آهنگ های خوانندگان دیگر بود و شامل آهنگ هایی مانند Brother, Can You Spare a Dime?، My Baby Just Cares for Me و Wild is the Wind می شد.

این مجموعه ضعیف ترین کار مایکل بود و در چارت بیلبورد آمریکا حتی به 150 آلبوم برتر هم نرسید ولی در بریتانیا دوم شد. از آن به بعد بود که مایکل زمانی طولانی را برای ساخت آلبومی جدید اختصاص داد و نتیجه اش تک آهنگ Freeek! بود که در سال 2002 منتشر شد و بعد از آن Shoot the Dog را منتشر کرد

که آهنگی سیاسی بود که به تونی بلیر و جورج دبلیو بوش به خاطر مواضع جنگ طلبانه شان در حمله سال 2003 به عراق، اعتراض می کرد.

عجیب تر از آن شاید قرارداد بستن مجدد مایکل با سونی بود. این استودیو پنجمین آلبوم مایکل را با عنوان Patience در سال 2004 منتشر کرد که در چارت های موسیقی بریتانیا رتبه نخست را بدست آورد ولی در چارت های آمریکایی رتبه ای بهتر از رتبه 12 کسب نکرد.

پس از چند بار بازداشت شدن به خاطر سوء مصرف مواد مخدر، مایکل در سال 2010 اعتراف کرد که تحت تأثیر مواد مخدر رانندگی کرده و رنج روورش را به فروشگاهی در همپستد انگلستان کوبیده و به همین خاطر وی جریمه شده و پنج سال از رانندگی محروم شد و همچنین محکوم به حبس شد.

پس از آن علاقه اش به اجرا و موسیقی دوباره بازگشت و در سال 2011 وی آهنگ موفق New Order یعنی True Faith را برای خیریه کامیک ریلیف بازخوانی کرد و آهنگ «من و تو» استیوی واندر را به عنوان هدیه عروسی برای پرنس ویلیام و کیت میدلتون، در نسخه mp3 ضبط و تقدیم کرد.
در اوت 2011 وی تور سمفونیک پراگ را آغاز کرد، ولی این تور خیلی زود در فرانکفورت متوقف شد زیرا در ماه نوامبر مایکل به علت ذات الریه شدید در بیمارستانی در وین بستری شد. او یک هفته در آی سی یو بود و تا ماه دسامبر ترخیص نشد. دو روز پس از مرخص شدن از بیمارستان، مایکل در بیرون منزلش در شمال لندن

سخنرانی عمومی انجام داد و طی آن اعلام کرد که کارکنان بیمارستان عمومی وین جانش را نجات داده اند. در ژوئن 2012 وی تک آهنگی به نام White Light به یاد سالگرد سی ام آهنگ Wham Rap! منتشر کرد.

در مارس 2014 وی Symphonica را به بازار فرستاد که هفتمین آلبوم سولوی او بود که به صدر چارت های بریتانیا رسید.

جورج مایکل در روز 25 دسامبر 2016 در منزلش در گورینگ-آن-تیمز در آکسفوردشایر انگستان، در سن 53 سالگی، در خواب، از دنیا رفت. هنوز علت مرگش مشخص نشده است، ولی مدیر برنامه مایکل اعلام کرده که سکته قلبی موجب مرگ مایکل شده، و در هر صورت وی مرگ آرامی را تجربه کرده است. دارایی خالص جورج مایکل در زمان مرگش 200 میلیون دلار بود.