با دریفت جادوی خیابان ها آشنا شوید 

دریفت کشیدن در خیابان ها مهارت خاصی را می طلبد و البته لذت خاصی هم دارد هم برای راننده هم برای تماشا کنندگان. صدای جیغ لاستیک ها، بلند شدن دود سفید به هوا، افتادن خط های عمیق ترمز دستی بر روی آسفالت، بوی لنت و لاستیک و فریاد از ته دل موتورهای پر قدرت و دستکاری شده،

هیجانی وصف ناشدنی را برای تماشاچیان مسابقات اتومبیل رانی به ارمغان می آورد؛ هیجانی که باعث می شود اکثر قریب به اتفاق جوان ها به این رشته علاقه مند باشند و به انواع رشته های اتومبیل رانی یا موتورسیکلت کشیده شوند.دریفت یکی از رشته های اتومبیل رانی است که جایگاه ویژه ای در حرکات نمایشی با اتومبیل به خود اختصاص داده است.

دریفت در لغت به معنای رانش و در عالم رانندگی به زمانی گفته می شود که راننده از روی قصد تمایل به پیچیدن بیش از حد به خصوص در سر پیچ ها داشته و در حالی که چسبندگی چرخ های عقب ماشین از بین رفته، کنترل ماشین را در همان حالت حفظ کند که در دو نوع کارپارک دریفت و دریفت برگزار می شود.

برگزاری اولین دوره کلاس های آموزش دریفت، ما را بر آن داشت تا به محل برگزاری آن که بوستان ولایت و ورزشگاه تختی است برویم و ضمن گفتگو با مهرداد همتیان، رییس هیات اتومبیل رانی و موتورسواری استان تهران و رییس کمیته دریفت در فدراسیون و مربی این دوره از کلاس ها، یک جلسه از کلاس های تئوری و عملی را در کنار جوانان جویای نام در این رشته باشیم.

وارد ورزشگاه تختی که شدیم لازم نبود سراغ دریفترها را بگیریم. صدای پر قدرت ماشین ها ما را به راحتی به محل اصلی تمرین ها کشند. یک فضای باز نسبتا بزرگ، کف زمین آسفالت با شن ها و سنگ های ریز و درشت، یک ماشین از نوع ب ام و سری سه یا E30 با رنگ و سر و شکل ماشین های مسابقه، یک ماشین پر از لاستیک های زاپاس، یک مربی و دو کمک مربی و پنج پسر جوان و مشتاق یادگیری.

مهرداد همتیان توضیح می دهد، سوالات و ابهامات برطرف می شود و حالا نوبت این است که هر یک از آنها به شخصه تمام آن نکات ریز و درشت را به صورت عملی پیاده کنند. هیجان و استرس سراسر وجودشان را گرفته است اما شاید نشستن مربی در کنار آنها در اولین تجربه قوت قلبی برایشان باشد

چرا که این اتومبیل ها همه چیزشان با اتومبیل های شخصی که هر یک از آنها سوار می شدند و خود را راننده ای خبره فرض می کردند، فرق دارد.شاید وقتی در این ماشین ها می نشینید فرقی نکند خانم هستید یا آقا، تازه کار هستید یا کهنه کار، جوان هستید یا سن و سالی ازتان گذشته، فقط باید عاشق سرعت و حرکت و تکنیک زدن با ماشین باشید.

هر چند که طبق گفته های آقای مربی برای رشد کردن در این رشته و به اصطلاح دریفتر شدن تنها علاقه مهم نیست، استعداد و پشتکار آن چیزی است که بر اساس آن، شرکت کنندگان به نوعی مرحله به مرحله الک می شوند و یک سیر صعودی را طی می کنند و اینها همان هایی هستند که می توانند ماشینی با شمایل و تجهیزات دریفت کاران تهیه و خود را برای مسابقات آن آماده کنند.

دریفت از کجا شروع شد و به کجا می رود؟

اگرچه مبدا و نقطه شروع دریفت به صورت روشن شناخته نشده اما کشور ژاپن به عنوان یکی از اولین زادگاه های دریفت محسوب می شود و این ورزش در تمام تورهای مسابقات قهرمانی ژاپن بسیار محبوب است. اولین فرد شناخته شده در ایجاد تکنیک های مختلف دریفت Kumimitsu Takahashi است

که در دهه 1960 و 1970 به عنوان راننده جایزه بزرگ موتورسیکلت و راننده فرمولادریفت شناخته شده است و دومین فردی که در زمینه دریفت تکنیک هایی را ابداع و به جهان معرفی کرد Keiichi Tsuchiya است که با لقب King یا پادشاه دریفت شناخته می شود.

اما سابقه دریفت در ایران به پنج سال هم نمی رسد. رییس کمیته دریفت می گوید: «اولین بار دریفت توسط شرکت رد بول وارد ایران شد و مسابقه کارپارک دریفت را اجرا کرد. بعد از آن سید رضا موسوی که در مالزی با پرچم ایران شرکت می کرد و دریفتر حرفه ای بود، قوانین و تخصص های اولیه دریفت را به ایران آورد.

بعد از مسابقات کارپارک (که در مساحتی کوچک تر مانند پارکینگ خانه هم قابل اجراست)، افرادی که به این کار علاقه مند بودند ماشین های شان را برای دریفت تجهیز کردند و از آن روز تا به حال مسابقات دریفت داخلی برگزار می شود و هم اکنون هیات اتومبیل رانی استان تهران در حال مهیا کردن یک تیم دریفتر از راننده های سرشناس در این رشته برای اعزام تیم ملی به مسابقات جهانی است.»

در این بین نام چند بانو نیز در مسابقات دریفت به چشم می خورد. مونا روزبهانی، نایب رییس هیات موتورسواری استان تهران و مسئول کمیته دریفت بانوان یکی از آنهاست. روزبهانی که سر کلاس و تمرین ها حاضر بود گفت: «از 11 سالگی رانندگی را آموزش دیده ام و از سال 1386 وارد این حرفه شده و اکنون دو سال است

که در رشته دریفت فعال هستم. سال گذشته هم در مسابقات شرکت کردم اما به علت نقص فنی ماشین نتوانستم به مسابقه ادامه دهم اما امیدوارم سال به سال دریفت بانوان، راه رو به پیشرفت را سپری کند.»

رانندگی یک عمل و رانندگی حرفه ای یک عکس العمل است

دریفت به صورت تئوری کاری آسان به نظر می رسد اما به هیچ عنوان در عمل، کارها به این راحتی پیش نمی رود، حتی رانندگان نیمه حرفه ای در دفعات نخست در یافتن زمان مناسب برای پیچاندن فرمان دچار مشکل می شوند. به علاوه اغلب بر حسب عادت پیش از رسیدن به پیچ با استفاده از ترمز سرعت خودرو را کاهش می دهند

که همین امر کار را برای دریفت زدن دشوار می کند. این دسته از رانندگان حجتی اگر بتوانند از این مرحله عبور کنند به علت رسیدن خودرو به مرحله بی تعادلی دیرتر از حد معمول فرمان را برمی گردانند که حاصل آن انحراف کامل خودرو است.مهرداد همتیان اینها را می گوید و شاگردانش را یک به یک در انجام فعالیت های ابتدایی دریفت همراهی می کند.

شاگردان که اکثرا از قشر مرفه جامعه به نظر می رسند، هدف خود را از شرکت در این کلاس، رسیدن به مرحله تجهیز ماشین مسابقه و شرکت در مسابقات بیان کردند. جوان هایی با حدود 20 سال سن و به گفته خودشان عشق ماشین بازی.عباس عسگری و محمدرضا همتیان، کمک مربی ها که هر یک از مدال آورندگان دوره های مختلف اتومبیل رانی هستند،

برای شان از تکنیک های دریفت حرف می زدند. تکنیک های 14 گانه ای که در مرحله پیشرفته به آنها به صورت عملی آموزش داده می شود و هر از چندگاهی به یاد آنها می آوردند که به هیچ عنوان در خارج از پیست این روش ها را به کار نگیرند چرا که در صورت کوچک ترین اشتباه، تجربه برخورد شدید با گاردریل های جاده یا سقوط آزاد به دره را تجربه خواهند کرد.

همتیان در لابلای کلاس از تجربیاتش و حتی چپ کردن داخل پیست حرف می زند. او می گوید از اینکه داخل پیست تجربه های متفاوتی از جمله چپ کردن داشته ام خوشحالم؛ چرا که می توانم این تجربه را به شاگردانم انتقال دهم. اگر برای کسی این اتفاق ها نیفتاده باشد به راحتی از کنارش می گذرد و اینها دقیقا همان فوت های کوزه گری هستند که اگر به درستی انتقال داده نشوند، مشکل زا خواهند شد.

استقبال گرم از کلاس های میلیونی

کلاس ها در دو دوره مقدماتی در چهار جلسه و پیشرفته در شش جلسه در نظر گرفته شده است. ظرفیت این کلاس ها حداکثر پنج نفر است و هر ماه یک بار برگزار می شود. طبق یک فراخوان که توسط هیات اتومبیل رانی استان تهران داده شد تا به امروز دوره اول تکمیل و برگزار شده و برای دوره بعد در حال ثبت نام است

که در بین ثبت نام کنندگان یک نفر خانم هم دیده می شود. هزینه دریافتی بابت هر جلسه مبلغی معادل یک میلیون تومان است که علت این مبلغ بالا در اختیار قرار دادن خودرو در طول کلاس هاست.می توان گفت در این کلاس ها در روز حداقل شش حلقه یا سه جفت لاستیک نو می ترکد

اما در رشته های دیگر اتومبیل رانی مثل RACE یا سرعت یا اسلالو فرد می تواند با ماشین شخصی اش آموزش ببیند و هزینه به مراتب کمتری هم بپردازد. بعد از کلاس مقدماتی که راهی برای تنظیم کردن مغز با دست و پا و یادگیری اصول اولیه است با ورود به مرحله حرفه ای، ماشین ها هم عوض و بالطبع حرفه ای تر می شوند و کار روی تکنیک ها هم شروع می شود.

بعد از گذراندن شش جلسه حرفه ای از شاگردان امتحان گرفته و در صورت قبولی به آنها گواهینامه داده می شود و از این پس آنها می بایست خودشان را برای مسابقات آماده کنند. در طول کلاس ها هم شاگردان باید به صورت مداوم در پیست ها به تمرین بپردازند چرا که در غیر این صورت امکان ندارد با گذراندن چند جلسه عملی و آموزش چند ساعته بتوانند به معنای واقعی یک دریفتر شوند.

مهرداد همتیان در رابطه با کلاس ها می گوید:» «استقبال از این کلاس ها خیلی خوب بوده چرا که علاقه مند به رشته اتومبیل رانی همیشه زیاد بوده است؛ اما هدف اصلی از برگزاری این کلاس ها آزمایش فاکتورهایی برای کم کردن هزینه ها و بالا بردن کارایی در دوره های آتی است. اینکه بدانیم تمایل مردم به چه صورت است و هم اینکه برآورد کنیم یک خودرو در این کلاس ها چقدر دوام می آورد و چقدر هزینه بر می دارد.»