با خیانت های جنجالی فوتبالی آشنا شوید 

فوتبال به عنوان یک ورزش همیشه اخلاق و جوانمردی را طلب می کند. در همه جای دنیا و در کل تاریخ این گونه بوده است. «گزارش یک قتل» نوشته گابریل گارسیما مارکز، داستان کوتاه قتلی است که شاهدانش هرگز نمی توانند روز وقوعش را فراموش کنند. گزارش یک قتل می تواند راوی مرگ جان اف کندی

یا آندرس اسکوبار باشد! مرگ هایی که نه تنها شاهدان شان، بلکه تاریخ هم هرگز نمی تواند فراموش شان کند…ژاکلین کندی، پس از آن که فردای روز ترور همسرش، با لباس آغشته به خون او در مراسم ادای سوگند لیندن جانسون – معاون اول کندی – به عنوان ریاست جمهوری ایالات متحده آمریکا حضور یافت،

تمام تلاشش را کرد تا فرزندانش را از دنیای خشن سیاست دور کند اما مادر آندرس اسکوبار – مدافع تیم ملی کلمبیا – تصورش را هم نمی کرد که دنیای فوتبال گاهی می تواند به اندازه سیاست خشونت بار باشد ولی جام جهانی 1994 آمریکا، این واقعیت تلخ را برای او آشکار کرد!

اسکوبار، در بازی مقابل آمریکای میزبان، توپ را به اشتباه وارد دروازه تیم خود کرد تا کلمبیا که مدعی اول قهرمانی محسوب می شد، با تقبل شکست دو بر یک در مرحله گروهی حذف شود و هفته بعد این بازیکن 27 ساله در کافه ای واقع در زادگاهش، توسط یک کلمبیایی متعصب و به ضرب دوازده گلوله!! کشته شود.

در گزارش قتل آندرس اسکوبار آمده است که قاتل با شلیک هر گلوله فریاد می زد «گل»!! و طبق گزارش قتل جان کندی، پس از اصابت تیر به گردن او، همسرش فریاد زد «شوهرم را کشتید»؛ جمله ای که ژاکلین کندی خطاب به دنیای سیاست گفت را شاید همسر اندرس اسکوبار هم رو به چهره خشن فوتبال فریاد زده باشد…

بازنده یک شرط بندی، فوتبالیستی را به قتل می رساند؛ این تنها نیم رخی از چهره کثیف عنصر شرط بندی در فوتبال است. بنگاه های شرط بندی گاه آنقدر قدرتمند عمل می کنند که نتیجه بازی های جام جهانی را تعیین کرده و یا حتی یک لیگ را به قهقرا می برند!

برقراری نوعی ترادف بین «فوتبال» و «پول»، خیانت هایی از جمله شرط بندی، تبانی، پولشویی و رشوه را در دنیای فوتبال خلق کرد که بزرگ ترین آفت برای فوتبال یعنی «کاهش جذابیت» را به همراه داشته اند. چنان که با گذشت 10 سال از ماجرای «کالچوپولی» که شرط بندی های گسترده در سری آ را نیز برملا کرد،

هنوز باشگاه ها و لیگ ایتالیا نتوانسته اند شکوه پیشین خود را بازیابند و یا این که رسوایی پولشویی توسط روسای فدراسیون جهانی فوتبال، نوعی احساس ترس همراه با دلسردی در تماشاگران فوتبال نسبت به نتایج مسابقات ایجاد کرده است.

اما هر چند پدیده شرط بندی گاهی به خشونت در دنیای فوتبال می انجامد، عمده خشونت موجود در فوتبال به معضل جهانی «اوباشگری در فوتبال» باز می گردد؛ این پدیده که آشکارترین جلوه اجتماعی خشونت در فوتبال است، در دهه 1960 میلادی توسط هواداران بریتانیایی فوتبال خلق شد و با سفر آنها به سایر شهرهای اروپا برای دنبال کردن رقابت های اروپایی، همه گیر شد.

اوج خشونت در فوتبال تحت عنوان اوباشگری، حین دیدار نهایی جام قهرمانی اروپا در سال 1985 بین تیم های یوونتوس و لیورپول روی داد. درگیری طرفداران این دو تیم در ورزشگاه هیسل شهر بروکسل، 28 کشته و 200 زخمی بر جای گذاشت اما جریمه سنگین محرومیت پنج ساله تیم های باشگاهی انگلستان و محرومیت هفت ساله لیورپول از حضور در رقابت های اروپایی نیز نتوانست

این پدیده را در فوتبال و خصوصا در انگلستان ریشه کن کند. هر چند اینک معضل اوباشگری در فوتبال نسبت به اواخر قرن پیش کاهش یافته است اما برچیده نشده و هنوز هم در اکثر کشورها ملاحظه می شود.
اگرچه پرتاب مواد مشتعل به درون زمین توسط تیفوسی های ایتالیایی و یا پرتاب سکه به داور توسط هولیگان های انگلیسی، تماشاگر تلویزیونی را به هیجان می آورد ولی امنیت دنیای فوتبال را تهدید می کند. از طرفی، گاهی خشونت صورت گرفته از سوی بازیکنان در زمین فوتبال نیز به اندازه خشونت هواداران توجیه ناپذیر است!

خشونت در زمین فوتبال! شاید اولین تصویری که از سمبل این عنوان در ذهن ها تجسم پیدا می کند، اریک کانتونا، با بازی خشن منحصر به فردش در تیم منچستریونایتد باشد و یا حتی تیم باشگاهی آستودیانس، از لیگ آرژانتین؛ تیمی که به بازی ناجوانمردانه معروف بود! اما خشونت فراتر از ورزش،

 به گزارش پارس ناز در زمین فوتبال بیش از هر چیز دیگری، در خطاهای خشن نمود پیدا می کند؛ خطاهایی که گاه بیش از نتیجه مسابقه در ذهن ها حک می شود که از جمله آنها می توان به خطای ژونیگا – بازیکن کلمبایی – روی نیمار، در رقابت جهای جام جهانی 2014 اشاره کرد.
بی رحمانه ترین خطای صورت گرفته در دنیای فوتبال، اما به یقین خطای شوماخر، دروازه بان تیم ملی آلمان غربی روی باتیستون بازیکن فرانسه – در نیمه نهایی جام جهانی 1982 – است، تکلی که به شکستگی سه دندان باتیستون و رفتن او به حالت اغما انجامید. خطاهای خشن و غیر قابل توجیه در فوتبال، فارغ از تاثیرگذار بودن یا نبودن شان در روند و نتیجه مسابقه، از سوی تماشاگران فوتبال مردود خواهند بود!
اما شاید آنچه بیش از همه به فوتبال، چهره ای غیر ورزشی و نازیبا می بخشد، بهره برداری سیاسی از آن باشد؛ فوتبال همواره به عنوان وسیله ای برای سوءاستفاده های سیاسی توسط سیاستمداران به کار گرفته شده است! ژنرال ویدلا، یکی از این سیاستمدارهاست.

او که طی کودتای سال 1976 در آرژانتین به قدرت رسیده بود، تمام تلاشش را کرد تا از میزبانی آرژانتین در جام جهانی 1978، در راستای پیشبرد اهدافش استفاده کند.ویدلا می خواست جزایر سه گانه ای که بر سر آنها با شیلی مناقشه داشت را تصاحب کند. بنابراین برای شروع جنگ به آرژانتینی متحد نیاز داشت

و می خواست این اتحاد را با شعار «25 میلیون آرژانتینی در جام جهانی بازی می کنند» – شعار تیم ملی آرژانتین در جام جهانی 1978 – به دست آورد. ارتش ویدلا که برگزاری جام جهانی را برعهده داشت، برای قهرمانی آرژانتین همه کار کرد و در نهایت نیز به واسطه کسب جام، ملت آرژانتین را به خیابان ها کشاند.
ارتش آرژانتین به علت میانجی گری پاپ ژان پل دوم با شیلی وارد جنگ نشد اما در سال 1982 برای بازپس گیری جزایر سه گانه فالکلند از انگلستان، به آن کشور اعلان جنگ داد؛ جنگی که پیامد قهرمانی در جام جهانی 1978 بود و به شکست ژنرال ها انجامید…

ژنرال ویدلا، تنها سیاستمداری نبود که برای رسیدن به اهدافش در دنیای سیاست، راه فوتبال را برگزید؛ بلکه این راهی است که پیش و پس از او، سیاست پیشه های بسیاری به آن روی آورده بودند. شاید ژنرال های کودتاگر با سزار لوئیس منوتی – سرمربی تیم ملی آرژانتین در جام 1978 – هم عقیده نبوده باشند

اما او بر این باور بود که «فوتبال نوعی هنر است»! عبارتی که شاید یکی از اعتقادات دوستداران فوتبال باشد؛ پی در پی توسط گردانندگان بنگاه های شرط بندی، تماشاگران آشوبگر، مدیران ورزشی سودجو، سیاستمداران فرصت طلب و … زیر سوال می رود. در واقع آنها زیر سایه فوتبال و به فوتبال خیانت می کنند!