ماه محرم آمد و باز دل ها پاک می شوند

دل ها از غفلت پر می‌شوند..مردم شهر غرق گناه میشوند..امامحرم می‌آید و باز دل ها پاک میشوند و مردم شهر..همه ی ی غرق عشق مولا میشوند…

آغازی دوباره و شروع سال دیگر قمری از ماه محرم است، همان ماهی که خداوند در قرآن «سوره البقرة، آیه 217» از آن با عظمت یاد کرده و برای شکنندگان حرمت این ماه عذاب سختی قرار داده است، ولی در سال 61 قمری حرمت این ماه را نگه نداشته و نوه پیامبر اسلام و خلیفة الله در روی زمین را با بدترین شکل ممکن بـه شهادت رساندند.

محرم، ماه عزای آل الله شد و حرمت آن برای شیعیان چندین برابر، بـه گونه ای که در روایتی است از امام رضا علیه السلام که می فرمایند: وقتی ماه محرم می رسید دیگر کسی پدرم را خندان نمیدید و روز عاشورا روز مصیبت و اندوه و ماتم و گریه پدرم بود.

کربلا در محرم 61 آوردگاه دو لشکر شقی و بی دین و لشکر مسلمان و هم جوار با امام علیه السلام تا همیشه بود، و خداوند هر سال این صحنه را تکرار می‌کند تا بتوانیم بـه وسیله عزاداری بر امام شهید بـه او وصل و جزء یاران امام حاضر شویم.

ماه محرم آمده تا ما را در کشتی نجات سوار کند و بـه وسیله نور الهی آن راه صحیح را بـه ما نشان دهد چونکه در روایت از پیامبر است که در وصف ابی عبدالله علیه السلام فرمودند: “ان الحسین مِصْبَاحُ هُدًى وَ سَفِینَةُ نَجَاةٍ” …

محرّم ماه آگاهی، ماه شکوفایی، ماه عزاداری و ماه عشق است. محرّم ماه آزادی و رهایی، ماه رشد و بالندگی، ماه جوشیدن و اندیشیدن، و ماه فانی شدن و بـه ابدیت پیوستن است. محرّم مدرسه عشقی است که باید در آن درس آموخت. محرابی است که باید در آن بـه نماز عشق ایستاد و نردبانی است که باید از آن بالا رفت تا بـه لقای حق شتافت.

این روزها حال و هوای شهر هـای ایران، حال و هوای محرم را پیدا كرده است. بیرق‌هـای عزای “یا حسین” بر سردر خانه‌ها و مغازه‌ها و اماكن مختلف برافراشته شده و با دیدن انها دل‌ها هوایی می‌شوند. باز محرم رسید و لباس مشكی‌ها محیا، جهت بـه تن رفتن عاشقان و عزاداران امام حسین علیه‌السلام شده‌اند. بغض‌ها گلوی محبین حضرتش را می‌فشارند و قلوبشان تنگ و نالان شده است. و این نوا شنیده میشود:

باز این چـه شورش است که در خلق عالم است
باز این چـه نوحه و چـه عزا و چـه ماتم است

حضرت امام حسین علیه‌السلام که خود مظهر انسانیّت و تجسم عدالت بود، پیوسته با بی عدالتی مبارزه میکرد و در آخر، جان مبارکش را در این راه نثار کرد. “عدالت خواهی” و “ظلم ستیزی” دو ویژگی برجسته قیام امام حسین علیه‌السلام است که برای همیشه در صفحه تاریخ ماندگار می‌باشد و معیار تشخیص مبارزات و حرکت‌هـای حق از باطل در طول تاریخ خواهد بود.

نهضت امام حسین علیه‌السلام در کربلا برای این بود تا روح مسئولیت پذیری و حق خواهی را در جامعه زنده کند و بنیاد ظلم و استبداد را از جامعه بر کند و زنگارهای نیرنگ و فریب را از چهره دین اسلام بزداید و حقیقتِ پنهان شده در پشت پرده هـای ضخیم تحریف را برای مردم آشکار سازد و جان خفته جاهلان، گمراهان و فریب خوردگان را بیدار کند.

تقوا دژی استوار است که آدمی را در برابر خطا و گناه و پلیدی و زشتی حفاظت میکند و حسین علیه‌السلام بهترین آموزگاری بود که عملاً آموخت تقوا، گوشه نشینی و عزلت و دوری از جامعه نیست؛ بلکه موهبتی است که با بصیرت، دانایی و ستیز دائم با هواهای نفسانی و مفاسد اجتماعی بـه دست می‌آید.

حسین علیه‌السلام مظهر تقوای الهی و نمونه اعلای وارستگی و پارسایی است و باید تقوای حقیقی را در مکتب حسینی بیاموزیم و آموزه هـای عاشورا را الگوی رفتارمان قرار دهیم.

عاشورا برای ما تنها یک حادثه نیست؛ بلکه نوعی فرهنگ و تاریخ آغازی دیگر است. حادثه عاشورا هرچند در زمانی بسیار کوتاه تحقق یافت و بیش از نیم روز دوام نیافت، امّا عمق حادثه چنان روایت تلخی را بـه تصویر می‌کشد که توجّه همه ی ی عالم را بـه خود معطوف می‌سازد و چنان شور و حرکتی می‌آفریند

که همه ی ی قیام‌هـای حق‌طلبانه و آزادی‌خواهانه از سرچشمه‌اش آب می‌خورد و بر محور آن میچرخد. این وظیفه ماست که فرهنگ عاشورا و پیام کربلا را خوب بشناسیم و سرمشق زندگی خود قرار دهیم.

واقعه ی عاشورا، با همه ی ی ی بزرگی مصیبت و بی هماوردی فجایعی که بر بزرگ ترین انسانهای تاریخ داشت، درسهای فراوانی دارد. توجه بـه این مسئله که در کنار شور حسینی نباید شعور حسینی فراموش شود و از قطره قطره اشکهایی که بر اباعبدالله «علیه السلام» ریخته میشود باید درس گرفت و در زندگی بـه کار بست، خود از درسهای عاشوراست.

امام حسین«علیه السلام» در زندگانی خود شاهد حوادث و وقایع تلخ و جان گدازی بودند و همین وقایع و ظلم هایی که طی سال هـای زیادی دل امام را بـه درد آورده بود، زمینه ساز قیام ایشان شد. در شناخت کامل یک واقعه، آشنایی نسبت بـه تمام ابعاد آن از جمله انگیزه و هدف وقوع آن رویداد بسیار مؤثر است.

در واقع تلاش برای آگاهی نسبت بـه حادثه ای، بدون توجه بـه هدف آن، مطلب زیادی عاید انسان نمی کند. بر همین اساس بررسی اهداف و انگیزه هـای امام حسین«علیه السلام» از قیام عاشورا نیز ما را در شناخت تمام ابعاد این واقعه بزرگ و بهره مندی از آن یاری میکند.

قطعاً تصمیم امام برای قیام تصمیم یک شبه و یک ساعت نبود، بلکه عوامل بسیاری در آن تأثیر داشته و طی سالیان طولانی زمینه ساز آن شد. قطعاً نمی توان نقطه ای خاص در تاریخ را مدنظر گرفت و چنین بیان نمود که انگیزه قیام عاشورا دقیقاً از همین جا آغاز شد. اما آن انچه برای ما روشن است این مطلب است که ظلم و ظلم که بر امام و شیعیان و مردم جامعه اعمال گردید بزرگ ترین عامل واقعه عاشورا است.

شاید بتوان ریشه اصلی قیام عاشورا را در زمان معاویه جستجو کرد. همان زمانی که امام«علیه السلام» شاهد ظلم بر تک تک یاران پدر بزرگوارشان و تأثیر آن بر جامعه مسلمین بودند. همان زمانی که با دسیسه ها و نیرنگ هـای معاویه مالک اشتر بـه دیار حق شتافت.

امام درد از دست دادن عمار و ابوذر و تمام یاران باوفا و صادق را چشیده بودند. امام هدف از تبعید ابوذر را میدانستند و چگونگی تبعید او را دیده بودند. چرا؟ فقط بـه خاطر این که معاویه در پی جاه و مقام و حکومت بود و انها را سد راه خود میدید و از هر ترفند و روشی برای حذف انسان هـای بزرگ از مسیر خود بهره میبرد.

امام حسین«علیه السلام» صلح برادر بزرگوارشان با معاویه را دیده بودند. صلحی اجباری که امام حسن بااینکه میدانستند معاویه بـه اصول آن پایبند نخواهد ماند، اما تا لحظه آخر بـه عهد و پیمان خود در صلح، وفا نمودند چراکه این صلح را بـه نفع اسلام و مسلمین میدانستند و همچنین وفای بـه عهد را لازم، اما رفتار معاویه چیزی جز جانشین کردن فرزند خدانشناس و شهوت پرست خود بـه منصب حکومت جامعه مسلمین نبود.

این ها همه ی ی درد بر دل امام حسین «علیه السلام» بود. دردهایی که امام برای رفع انها و اصلاح امور مسلمین تلاش نمودند اما خودکامگی معاویه و پیروان او ادامه داشت و هرلحظه ظلم و ستمی عمیق بر جامعه مسلمین وارد می ساخت و قطعاً عمق این فجایع برای هیچ کس بـه اندازه امام آشکار نبود.

آیا اگر امام حسین«علیه السلام» در مقابل این همه ی ی جور و ظلم که ما فقط بـه چند نمونه آن اشاره نمودیم، سکوت می‌کردند و مردانه نمی ایستادند، ما امروز با مطالعه تاریخ، ایشان را مورد مواخذه قرار نمی دادیم؟ظلمی که زمینه ساز قیام اباعبدالله«علیه السلام» شد، ریشه دارتر از حکومت یزید بود، اما یزید آن را آشکار ساخت.

معاویه در قالب اسلام و پوشش دین هدف پلید خود را پیش میبرد، اما یزید بـه قدری در لذایذ زودگذر دنیا و شهوت و مقام پرستی غرق بود که حتی بـه پوشش گذاشتن بر اعمال بی شرمانه و دور از دین خود نیز نمی اندیشید. او فقط در پی بیعت گرفتن از امام بود تا بتواند از شورش احتمالی امام علیه خود پیشگیری کند.

یزید حتی بـه سیاست هـای کثیف پدر خود نیز اهمیت نداد، بـه نصیحت پدری که با تمام پلیدی خود، او را از رویارویی با حسین ابن علی«علیه السلام» منع کرده و بـه او چنین گفته بود که: “حسین محبوب ترین شخص نزد مردم است، رویاروی او قرار نگیر.”

تمام این امور در حالی است که تمام مورخان اسلام بر بی کفایتی و شهوت پرستی او اذعان دارند. با در نظر گرفتن تمام موارد بیان شده آیا چنین توقع می رفت که امام بـه عنوان ولی خدا با او مقابله نکنند؟

امام حسین«علیه السلام» در دوران معاویه با تمام فریب ها و نیرنگ هـای معاویه و با توجه بـه این که او با رعایت ظاهری دین اسلام اهداف خود را پیش میبرد، از روشنگری و هدایت مردم دست نکشیدند، چگونه میتوان از امام توقع سکوت داشت،

زمانی که یزید رفتارهای بی شرمانه خود را علناً و بدون در نظر گرفتن حدوحدود اسلام انجام می داد و فقط در دنیای مادی و بی سرو انتهای خود غرق بود. همین ظلم و ظلم ها و بی عدالتی ها امام را بـه قیام مجبور ساخت.

هلال ماه محرم است، دلم شكسته‌ی غم است
ندا رسد ز آسمان محرم است، محرم است

فرا رسیدن ماه محرم و ماه عزای امام حسین«ع» بر همگان تسلیت باد.