بازیگران ماندگار تاریخ سینما/کاترین هپبورن 

بازیگر این قسمت:کاترین هپبورن . بسیاری از بازیگران هستند که در تاریخ ماندگار می شوند و ما هم قصد داریم آنها را معرفی کنیم تا از ابعاد مختلف زندگی این ستاره ها پرده برداری کنیم . 

رکورددار دریافت جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اول زن با چهار اسکار و بانوی پیشگام هالیوود به مدت بیش از 60 سال، با استقلال لجام گسیخته و شخصیت شاد و پرانرژی اش شناخته می شود. این ستاره هالیوودی با زیبایی، نبوغ و توانمندی بی بدیلش در بازیگری، هر کاراکتری را طوری بازی می کرد که بیش از شش دهه در اذهان مردم می ماند.

کاترین هوتون هپبورن، روز 12 مه 1907 در شهر هارتفورد در کانکتیکات آمریکا و در آغوش خانواده ای ثروتمند و مترقی به دنیا آمد. مادرش، کاثرین مارتا هوتون، فعال رأی زنان و پدرش دکتر توماس نوروال هپبورن، ارولوژیستی بود که می کوشید به مردم درباره جلوگیری از بیماری های آمیزشی اطلاعات و آگاهی بدهد.

این خانواده روشنفکر شش فرزند خود را تشویق می کردند تا ذهن خود را تقویت کنند و به همین خاطر کاثرین جوان ورزش هایی نظیر شنا، دو و میدانی، شیرجه، اسب دوانی، کشتی، گلف و تنیس را یاد گرفت.

خوشبختی خانواده هپبورن با خودکشی پسر بزرگشان، تام، در سال 1921 خدشه دار شد و این کاثرین بود که جسد برادرش را کشف کرد که خود را در اتاقش حلق آویز کرده بود.

غم از دست دادن برادر او را ویران کرد و تا سالها او اطرافیانش را از خود می راند و حتی تا مدتی تاریخ تولد برادرش (8 نوامبر) را تاریخ تولد خودش اعلام می کرد. خوشبختانه هپبورن بر غم این تراژدی غلبه کرد و تبدیل به یکی از افسانه های تاریخ سینما شد و 12 نامزدی اسکار و چهار برد اسکار را به نام خود ثبت کرد که تا این لحظه نظیر ندارد.

زمانی که کاثرین در کالج برین مار نزدیک فیلادلفیا، پنسیلوانیا، تحصیل می کرد به تدریج عاشق بازیگری شد و پس از فارغ التحصیلی در سال 1928 در رشته تاریخ، سال های بعد از آن را به بازی در تئاتر در اطراف نیویورک هم داخل و هم خارج از برادوی پرداخت.

ورود او به سینما و ظاهر شدن روی پرده نقره ای به لطف یک جوینده استعداد از «آر کی او رادیو پیکچرز» بود که او را در یکی از تئاترهایش در برادوی کشف کرد و برای تست بازیگری در نقشی مقابل جان بریمور در فیلم «طلاق نامه» معرفی نمود. هپبورن این نقش را بدست آورد و هرگز به عقب نگاه نکرد.

«طلاق نامه» موفقیتی آنی داشت و آر کی او قرارداد بلندمدت سودآوری به هپبورن پیشنهاد کرد تا برای این استودیو فیلم بسازد. او یک سال بعد، چهار جایزه اسکار خود را برای بازی در فیلم «شکوه صبح» در مقابل داگلاس فیربنکس جونیور و آدولف منجو برد.

خیلی زود بازی او در نقش جو در فیلم اقتباسی موفق «زنان کوچک» از رمان محبوب لوئیزا می الکات برایش تحسین و تمجید فراوانی به همراه آورد و هپبورن با نقش آفرینی منحصر بفرد و هوش سرشارش در بازیگری در تمام دنیا شهره شد.

ولی با گذشت زمان، علیرغم استعداد فراوان کاثرین هپبورن در بازیگری، هالیوود شروع به زیر سوال بردن رفتار غیرمتعارف و شخصیت پرمایه او نمود. کاثرین پیشنهادهای بازی در نقش های سنتی زنانه در هالیوود را رد می کرد و نمی خواست همیشه آرایش به صورتش داشته باشد یا مصاحبه کند یا از جاذبه های توجه رسانه ها به خود بهره ببرد. وی بیشتر عمرش را به اجتناب از رسانه ها و شهرت پرداخت.

با آنکه هپبورن در اواخر دهه سی در یک سری کمدی های محبوب بازی کرد که در میان آنها می توان به فیلم «بزرگ کردن بیبی» در سال 1938 در مقابل کری گرنت اشاره کرد، ولی بعضی از فیلم های او با شکست مواجه شدند و حتی بعضی از تهیه کننده ها برچسب «سم باکس آفیس» بر نام او زده بودند.

کاثرین که بوی دردسر را حس کرده بود، قراردادش را با آر کی او فسخ کرد و به روی صحنه تئاتر بازگشت.

در برادوی در نقش تریسی لرد در نمایشنامه «داستان فیلادلفیا» ظاهر شد و تحسین عظیمی برای این نقش دریافت کرد. فیلیپ بَری این نمایشنامه را اختصاصاً با در نظر داشتن هپبورن در این نقش نوشته بود و مخاطب از تماشای این نمایشنامه فوق العاده هیجانزده شده بود.

کاثرین حقوق تولید فیلم از روی این نمایشنامه را خریداری کرد و به هالیوود بازگشت و آن را به ام جی ام فروخت به این شرط که خودش نقش اصلی فیلم را بازی کند. با این حرکت، وی حرفه بازیگری اش را احیا کرد و در چشم مردم دوباره محبوب شد.

این فیلم که محصول سال 1940 بود ستاره هایی همچون کری گرنت و جیمی استوارت را در کنار هپبورن داشت که برایش نامزدی های متعدد اسکار را به ارمغان آورد.

دومین حرکت هپبورن که زندگی اش را زیر و رو کرد، شروع رابطه اش با اسپنسر تریسی بود. فیلم «زن سال» محصول سال 1942 اولین فیلم از نه فیلمی بود که این دو نفر با هم ساختند و موفقیتی عظیمی برایشان داشت. تریسی و هپبورن هم در فیلم هایشان و هم در زندگی عادی، رابطه ای نزدیک و صمیمی داشتند که کاملاً مشهود و ملموس بود.

این زوج در هنگام تولید اولین فیلمشان عمیقاً عاشق یکدیگر بودند و رابطه آنها 27 سال دوام آورد، هر چند که فراز و نشیب های خود را نیز داشت.

کاثرین 5 سال از عمرش را وقف مراقبت از تریسی کرد و بازیگری را کنار گذاشت تا تریسی را به زندگی بازگرداند، ولی در نهایت در سال 1967 و درست پس از آنکه این دو آخرین فیلمشان یعنی «حدس بزن چه کسی برای شام می آید» را تمام کردند، این بیماری تریسی را از پا درآورد.

هپبورن یک اسکار دیگر برای بازی در این فیلم به دست آورد، ولی او این اسکار را بیشتر یادبود آکادمی به عشق از دست رفته اش تلقی می کرد.این بازیگر بی همتا در طول عمر پربارش فیلم های زیادی بازی کرد و 12 نامزدی اسکار به دست آورد که چهار تای آنها را برد.

فیلم هایی که او در آنها نقش آفرینی نموده جزو تحسین شده ترین فیلم های تاریخ سینما محسوب می شوند که از میان آنها می توان به «داستان فیلادلفیا» (1940)، «ملکه آفریقایی» (1951)، «سفر دراز روز در شب» (1962)، «حدس بزن چه کسی برای شام می آید» (1967)، «شیر در زمستان» (1968) و «روی گلدن پاند» (1981) اشاره کرد.

هپبورن گوی سبقت بازی روی صحنه را از همه بازیگران مردی که در کنار او بازی می کردند، از جمله کری گرنت، جیمی استوارت، هامفری بوگارت، چارلتون هستون و لارنس اولیویه، می دزدید. در سال 1999، موسسه فیلم آمریکا، او را بزرگترین افسانه سینمایی آمریکا در تمام دوران ها نامید.

در دهه نود، این هنرپیشه افسانه ای دچار بیماری عصبی پیش‌رونده شد، ولی این باعث نشد که او در زادگاهش کانکتیکات بیکار بنشیند و حتی چند نقش نیز بازی کرد. آخرین فیلم او در هالیوود در سال 1994 ساخته شد، یعنی بیش از 60 سال پس از آنکه بازی به یاد ماندنی او در «طلاق نامه» روی پرده سینماها تماشا شد.

هپبورن معروف بود به اینکه از ماشین تبلیغاتی هالیوود پرهیز می کرد و از انتظارات جامعه از زنان پیروی نمی کرد. او رک و راست بود و ورزش می کرد و قبل از آنکه شلوار برای بانوان مد شود، همیشه شلوار می پوشید. با آنکه یک بار در جوانی ازدواج کرد، ولی پس از آن همیشه به عنوان یک زن مستقل زندگی می کرد.

وی نماد و سمبل «زن مدرن» در قرن بیستم ایالات متحده بود و همیشه به عنوان یک شخصیت و چهره فرهنگی مهم در یادها و اذهان مردم باقی خواهد ماند.

کاثرین در روز 29 ژوئن 2003 در سن 96 سالگی در همان خانه ای که در آن بزرگ شد، از دنیا رفت. همانطور که خودش یک بار گفته بود: «زندگی سخته. هر چی باشه، این زندگیه که تو رو می کشه.»